Ούτε του μετώπου σου η οικειότητα η φωτεινή σαν νά ’ν’ γιορτή
ούτε η εύνοια του κορμιού σου, του ακόμα μυστηριώδους και
σιωπηλού και κοριτσίστικου,
ούτε καν της ζωής σου η διαδρομή που ’χει σε λέξεις μπει και
σε αθετήσεις λόγου
θά ’ναι τόσο πειστικά ως δώρα των ιδεών σ’ εμένα
όσο το να βλέπω τον ύπνο σου μπερδεμένον
στην αγρυπνία των αχόρταγων χεριών μου.
Παρθένα ως εκ θαύματος, που και πάλι στον ύπνο οφείλεται
τον απολυτήριο,
ειρηνική και διαλάμπουσα σαν τη χαρά που την ξεδιάλεξε η μνήμη
θα μου δώσεις την όχθη εκείνη της ζωής που εσύ δεν έχεις.
Ριγμένος εγώ στη γαλήνη
την έσχατη της ύπαρξής σου ακτή θα καταλάβω με τον νου
και θα σε δω για πρώτη μου ίσως φορά
όπως πρέπει να σε βλέπει και ο Θεός
με την επινόηση του Χρόνου σπασμένη
χωρίς τον έρωτα, δίχως εμένα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου