CARLOS PELLICER (1897-1977)

 

Ένας από τους μεγαλύτερους Μεξικανούς ποιητές .

ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Σάββατο, 28 Μαΐου 2011

ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

 
Εσύ είσαι περισσότερα από τα μάτια μου γιατί βλέπεις
όσα στα μάτια μου έχω απ΄ τη ζωή σου.
Κι έτσι περπατάω τυφλός από μέναν τον ίδιο
φωτισμένον απ’ τα μάτια μου που καίνε
με τη δική σου φωτιά.

Εσύ είσαι περισσότερα από την ακοή μου γιατί ακούς
όσα στην ακοή μου έχω απ΄ τη φωνή σου.
Κι έτσι πορεύομαι κουφός από μέναν τον ίδιο
γεμάτον απ΄ την τρυφεράδα της προφοράς σου.
Η μόνη φωνή από σένα!

Εσύ είσαι περισσότερα από την όσφρησή μου γιατί μυρίζεις
όσα η όσφρησή μου έχει απ΄ τη μυρωδιά σου.
Κι έτσι πορεύομαι αγνοώντας το ίδιο το άρωμα,
που αποπνέει ο χώρος με τις μυρωδιές σου,
το όψιμο περιβολάκι σου.

Εσύ είσαι περισσότερα απ’ τη γλώσσα μου γιατί δοκιμάζεις
όσα στη γλώσσα μου έχω από σένα μόνο,
κι έτσι πορεύομαι αναίσθητος στις γεύσεις μου
γευόμενος την τέρψη των δικών σου,
μόνη γεύση από σένα.

Εσύ είσαι περισσότερα από την αφή μου γιατί σ’ εμένα
το χάδι σου χαϊδεύεις και ξεχειλίζεις.
Κι έτσι αγγίζω στο σώμα μου την απόλαυση
των χεριών σου καμένων απ’ τα δικά μου.

Εγώ είμαι μονάχα ο ζωντανός καθρέφτης
των αισθήσεών σου. Η πίστη
στο λαρύγγι του ηφαιστείου.

Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011

ΕΝΑ ΑΠΟ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ

Ένα από κείνα τα βράδυα
δίχως άλλο χρώμα από κείνο των ματιών μου,
σε γύμνωσα
και το ταξίδι των χεριών και των χειλιών μου
γιόμισε όλο το κορμί σου με δροσιά.
Κείνος ο κόσμος που ανέτειλε το βράδυ
με τόσα επεισόδια χωρίς ιστορίες,
σήκωσε τη σημαία εν σιωπή
κι ακολουθήθηκε από χιλιάδες ανησυχίες.
Ανάμεσα στον ομφαλό σου και τα περίχωρά του
χαμογελούσαν οι οφθαλμοί των χειλιών μου
κι οι λαγόνες σου,
σφαίρα σε δυο μισά,
γλύκαναν τις στιγμές της αγωνίας
όπου η ζωή μου τό ’σκαγε για νά ’βρει τη ζωή σου.
Είμαστε τόσο ζωντανοί
που το παρελθόν δε μετράει αν δεν έχει ειδωθεί
Δεν είμαστε το κρυμμένο
στη θύελλα της ζωής κείμεθα.
Το κορμί σου είν΄ η γύμνια που υπάρχει εντός μου
όλο το νερό που κατευθύνεται προς τη νεροποντή σου.
Τ’ όνομά σου, η χαρμοσύνη σου…
Κανείς δεν το ξέρει:
ούτε εσύ η ίδια κατά μόνας.

DESEOS
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Τροπικέ, γιατί μού’δωσες

χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα.

Ό,τι κι αν αγγίξω

μ΄ήλιο θα γιομίσει.

Στα μαλακά τα βράδυα τόπων αλαργινών

θα περάσω με τους θορύβους μου σαν γυαλί στραφταλιστό.

Άσε με μόνο μια στιγμή

Να πάψω νά ‘μαι χρώμα και κραυγή.

Άσε με μόνο μια στιγμή

ν’ αλλάξει κλίμα η καρδιά,

να πιώ το ημίφως τού έρημου,

να σκύψω σιωπηλά από μπαλκόνι μακρινό,

να βυθιστώ στον μανδύα λεπτών πτυχών,

να διαχυθώ στην όχθη ευλάβειας απαλής,

να χαϊδέψω γλυκά τα ίσια μαλλιά

και να γράψω με γραφίδα λεπτότατη τη δική μου περισυλλογή.

Αχ! και νά ‘παυα μόνο μια στιγμή

να ‘μαι ο Βοηθός στο Πεδίο του ήλιου!

Τροπικέ, γιατί μου ‘δωσες

χέρια βουτηγμένα μες στο χρώμα!

Από τη συλλογή «Πέτρα των θυσιών» (Piedra de sacrificios), 1924

Ώρες Ιουνίου

Γυρίζω σ’ εσένα, μοναξιά, κενό νερό,

νερό των εικόνων μου, τόσο νεκρό,

σύννεφο των λόγων μου, τόσο ερημικό

νύχτα της ανείπωτης ποίησης.

Για σε το ίδιο αίμα –δικό σου και δικό μου-

ρέει η ψυχή του κανενός πάντα ανοιχτά.

Για σένα η αγωνία είναι σκιά στην πόρτα

που δεν ανοίγει ούτε τη μέρα ούτε και τη νυχτιά.

Ακολουθώ την παιδική ηλικία στη φυλακή σου, και το παιχνίδι

που εναλλάσσει θανάτους κι αναστάσεις

από την μια εικόνα στην άλλη ζει τυφλό.

Κραυγάζουνε ο άνεμος, ο ήλιος κι η θάλασσα σε ταξίδι.

Εγώ κατασπαράζω τις καρδιές μου

και παίζω με τα μάτια του τοπίου.

Ο Ιούνιος μού ’δωσε τη φωνή, τη σιωπηλή

μουσική να σιγάσω ένα συναίσθημα.

Ο Ιούνιος παρασέρνεται τώρα σαν τον άνεμο

κι η ψυχή άδικα βιάστηκε να ευχαριστηθεί.

Στο χρόνο τής θανής μου κάθε μέρα

οι συνέπειες της φωνής μού είπαν τόσα

και τόσο σιωπηλά, που κάποιες μέρες

ζήσαν στη σκιά αυτού τού τραγουδιού.

(Εδώ η φωνή ραγίζει κι ο τρόμος

για την τόση μοναξιά τις μέρες τις γεμίζει.)

         Σήμερα κλείνει χρόνος, Ιούνιε, που μας είδες,

άγνωστους, μαζί, για μια στιγμή.

    Οδήγησέ με σε κείνο το λεπτό από διαμάντι

      που συ μες σ’ ένα χρόνο έκανες πέρλα θλιβερή.

Σήκωσέ με ως το σύννεφο που ήδη υπάρχει,

 σώσε με από τα σύννεφα, εμπρός.
 Κάνε νάναι το σύννεφο η καλή στιγμή

    που μού ‘δωσες, Ιούνιε, και σήμερα έχει ενός χρόνου ζωή.

Δίπλα στον ουρανό τη νύχτα θα περάσω

για να διαλέξω σύννεφο, το πρώτο

     σύννεφο που απ’ τ΄όνειρο θα βγει, από τον ουρανό,

τη θάλασσα, τη σκέψη και την ώρα,

τη μόνη ώρα που εμένανε προσμένει

Σύννεφο των λόγων μου προστατευτικό!

©ΑΜΑΛΙΑ ΡΟΥΒΑΛΗ 2011

Από:  http://amarouv.blogspot.gr/p/blog-page_11.html