Nυχτερίδα

Το απαίσιο δέρμα της
τεντωμένο από κάποιον τεχνιτη
είναι σαν το δέρμα μου, εκεί ανάμεσα στα δάχτυλά μου
ένα είδος μεμβράνης, ένα είδος βατράχου.
Σίγουρα μόλις γεννήθηκα το πρόσωπό μου ήταν τόσο δα
και προτού γεννηθώ σίγουρα μπορούσα να πετάξω.
Όχι καλά, να ξέρεις, μονάχα με μια δερμάτινη μεμβράνη
από τα μπράτσα ως τη μέση μου.
Μάλιστα, πετούσα τη νύχτα. Για να μη με δουν,
γιατί αν με έβλεπαν θα με έριχναν.
Τον Αύγουστο ίσως, καθώς τα δέντρα ορθώνονταν στα άστρα,
έχω πετάξει από φύλλο σε φύλλο μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Αν με είχες πιάσει με το φακό σου
θα είχες δει ένα ροζ πτώμα με φτερά,
έξω, έξω, από την κοιλιά της μανας της, γούνινη
και βραχνή να περνάει ξυστά πάνω από σπίτια, από στρατούς.
Γι' αυτό με μυρίζονται τα σκυλιά του σπιτιού σου.
Ξέρουν ότι είμαι κάτι που βρίσκεται
κάπου μέσα στο νεκροταφείο, κρεμασμένο ανάποδα
σαν παραμορφωμένο μαστός.
BAT
His awful skin
stretched out by some tradesman
is like my skin, here between my fingers,
a kind of webbing, a kind of frog.
Surely when first born my face was this tiny
and before I was born surely I could fly.
Not well, mind you, only a veil of skin
from my arms to my waist.
I flew at night, too. Not to be seen
for if I were I'd be taken down.
In August perhaps as the trees rose to the stars
I have flown from leaf to leaf in the thick dark.
If you had caught me with your flashlight
you would have seen a pink corpse with wings,
out, out, from her mother's belly, all furry
and hoarse skimming over the houses, the armies.
That's why the dogs of your house sniff me.
They know I'm something to be caught
somewhere in the cemetery hanging upside down
like a misshapen udder. 

(Μετάφραση: ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΕΡΓΙΑΔΗ)