ΡΟΔΑΜΩΝ ΚΑΙ ΗΒΗΣ

                 

Έτοιμη ν'αυτοκτονήσει λέει ο Balthus η ανθ-
Ρωπότητα· και ν' ακούσει Mozart πρόθυμος κανείς
Ανεβαίνουν και με βήμα σημειωτόν αναπτύσσονται σε πυκνές
Φάλαγγες οι παλαιές και εντελώς άχρηστες ένοπλες δυνάμεις

Ας κοπούν δάφνες όσες θέλεις το στεφάνι δε γίνεται
Ποτέ. Καιρός είναι της σφαγής ν' αλαλάξει ο κόκορας πριν το μαχαίρι
Κι ομαδόν πουλάρια στην πέτρα τη γυμνή να χτυπήσουνε
Πέταλο. Ποιος των πολλών ο ένας και του ενός ο κλήρος τι;

Κάτι ξέρει αυτός που κατοικεί Ροδαμών και Ήβης γωνία
Είναι της όσφρησής μας τον σκύλο που εκγυμνάζει ο Μάιος
Και στηθάκια μόλις δεκατριών ετών που έχει το μέλλον. Όμως
Θέλει μανίκι το νερό για να σου το φορέσουν
Κι Ελλήσποντο να διαπλέεις ως υπνοβάτης ή ως Αμφίων
(Άλλοι τ' απρόσιτα κι άλλοι σε κολπίσκων βραχερά επιδίδονται
Χώρια εκείνοι που σε μέγα μήκος την ταχύτητα μόνον επιδιώκουν
Όμως αυτός που είμαι κι εγώ σε υψωμάτων απαλών τα εφηβαία
Συχνάζει και την άκρη της άκρας ακοής με του Mozart δένει
        τα σκιρτήματα

Έτσι με κάτι μωβ ή κάτι κυπαρίσσινο τα ερχόμενα
Γίνεται να φθάσουν όπου μήτε ο Βορράς του αγγελικού εντελώς

        ευημερεί
Ούτε κι ο Νότος. Με κινύρας ροές και κρουστών βότσαλα

                                                                         Γίνεται μεσημέρι

Ώρα της κρίσεως: Ή του πλην ο βρόχος ή
Κλαράκι πίπου κλίμακα του πρασίνου ανεβαίνοντας
Δύο και τρεις περιστερεωμένες ρίχνει προπομπός του θέρους πνοές

Ο Ερμίσκος κι από αυτά που πριν ήδη κειμήλια θεωρείς

Ήχος  φθάνει του μάκρους του συριστικού όπως όταν
Σ' έναν χρόνο μικρού αγοριού συμποσούνται δύο ή τρεις αιώνες

Σωστά μίλησε λοιπόν αυτός που κατοικεί Ροδαμών και Ήβης γωνία
Στρίβει κάποτε και των εθνών όπως και των ιδιωτών η μοίρα
Σ' ενός άλλου γράφεται πενταγράμμου μ' αστραπές μιλάει το άωρο
Και μ' αγράμπελη προ των φιλιών το επάνω χείλι

Ακολουθεί ο ζωγράφος μια γλυπτή ανεμώνη της θαλάσσης και
        πλήθος τέττιγες.