Μαρία Νεφέλη

Η Μαρία Νεφέλη λέει:

σε μια συνοικία μακρινή με σπίτια δίπατα κλειστά
κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου γέρνω
σαν σε καθρέφτη και κοιτάζομαι
ώρες πολλές πως να περάσω μέσα

                                                         να περάσω από
την άλλην όψη των πραγμάτων
με το ελικτικό μαλλί μου ξετυλίγοντας
κύκλους διαδοχικά
να κατεβώ και τους εφτά ουρανούς εωσότου

η αντανάκλαση

των αγγέλων μ' αρπάξει

ο Γιάννης η Άννα ο Νίκος με πελώριες

φτερούγες όπως του Θεοτοκόπουλου

μετεωρισμένοι αρχίσουν σιγανά

μια ψαλμωδία και ανοίξουν πάλι τα παράθυρα

επικοινωνήσουν οι ανθοπώλες με τεράστιες ανεμώνες

περασμένες στ' αυτιά τους σαν ακουστικά·

σήματα-λέξεις μυστηριώδεις

«Αστεροβαδών» «Ιδιολάθης» «Μίκυον» - οπού σημαίνει

έχει συντελεσθεί το θέλημά σας, κι η φωνή της γης

επαληθεύεται ήδη στα λουλούδια. Όπου να 'ναι θα φανεί

στον πλήρη κόσμο τον ολόιδιον της αντιύλης

όπως μας λένε οι επιστήμονες-και που είναι το αίσθημα

γινόμενο απτό

                       μια συναυλία που εδέησε να μεταβληθεί σε κήπο.

Κι εγώ που 'μουν πλασμένη για να κυνηγάω το θαύμα
σ' ένα ύψωμα επιβλητικό σαν το Εσκοριάλ
τώρα ν' ανακαλύπτω τι;

                                      το μαρτύριο του αγίου Μαυρικίου

Και ο Αντιφωνητής:

αναπαράγεται ολοένα ξεχειλίζοντας από τα τείχη

σπιθοβολώντας από μια σ' άλλη συνείδηση

κενή από σώμα καθώς κύμα

ερτζιανό μη βρίσκοντας κεραία να το δεχτεί αλλά όμως

μεταφέροντας το μήνυμα το θείο

την αμβροσίοδμη μουσική

και αυτή συντελεσμένη

σ' όλους των ήχων τους συνδυασμούς από τα κρεμαστά νερά
πέφτοντας έως τα ξημερώματα «δυνάμει»
όπως θα λέγαμε υπάρχουν εκεί
από ίασπι και ορείχαλκο

μπλε κοβαλτίου τερακότα και ώχρα τα έργα τέχνης όλα
που θα μπορούσε ο άνθρωπος με μόχθο
αφάνταστο ν' αποσπάσει από το Πλήρες και Άφθαρτο αλλ'
        αδύνατον.

                         Τάχα να μην

είχα κάποτε κι εγώ ανεβεί

κείνα τα σκαλοπάτια του ατελεύτητου καλοκαιριού
μιαν αψηλή βουνίσια θάλασσα
να μην είχα για χάρη του Βασιλέα Ευήνορα
φορέσει το μανδύα τον κυανό
να δικάσω τους άλλους και απ' αυτούς να δικαστώ
την κάθετη ώρα του μεσονυκτίου...

Ζούνε ακόμη ζούνε μέσα μου

μια για πάντα ιδωμένοι

από ψηλά οι αγροί χαρακωμένοι ευθείς σαν πίνακες του Mondrian

οι περίβολοι της εκκλησίας με τα κορίτσια ολόγυμνα
κρατώντας μύρτα