ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ

Γλώσσα, αγαπημένη  των  ωρών, εσένα  λογαριάζω  για  μητέρα.

Δεν  έζησα  στους  κατοικημένους  τόπους, με  τη  γη  είμαι  φίλος

Κι  η  θάλασσα  που  προσηλώνομαι  δεν  είναι  σ’  αυτό  τον  κόσμο·

Δεν  μπορώ  να  μιλήσω. Η  Ομορφιά  μού  πήρε  τη  φωνή

Μόνο  λέξεις  γραμμένες,

Αυτές  είναι  το  σώμα  και  το  αίμα  μου.

Κι  αν  ένας  λυγμός  πάει  να  σάς  πνίξει   κάθε  που  αντικρίζετε  τον 

      ήλιο, τότε  θα  νιώσετε  τον  θρήνο  του  πυρός.

Δεν  μπορώ  να  μιλήσω. Να  φωσφορίζω  μόνο· ριγμένος  σαν  αρχαία 

      επιγραφή  μες  στις  τσουκνίδες.

Κι  εσένα, που  μέσα  στη  θύελλα  των  ματιών  θα  μπορέσεις  να  δεις 

      τη  λαμπράδα  του  όρκου

Που  δόθηκε  στη  γλώσσα, την  αγαπημένη  των  ωρών, που  

      λογαριάζω  για  μητέρα,

Εσένα

Θα  πω  αδελφό  μου!