Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ




Υπάρχει, παραδέξου, χώρος  στο  Πραγματικό
Για  το  άυλο  ρόδο  που  Εκείνος  φέρει
Μια  ρωγμή  να  χωρέσει  τα  καινούργια  κλαδιά
Να  δεχτεί  να  φαρδύνει  για  τον  κήπο
Του  ευλογημένου  των  νερών, του  χλευαστή  του  πυρός,                                   
του  κομιστή  στον  αέρα
Ευωδιά  ανύπαρκτων  τριαντάφυλλων· επειδή  Φθοροποιέ
Η  γη  δε  χωρά  στο  στήθος  με  σκέτο
Άνεμο· καταδέξου  και  κοίτα  Αυτόν
Που  μπορεί  να  κάνει  το  τσεκούρι  να  πέφτει
Απ’ τα  χέρια  του  αλαζόνα  ξυλοκόπου
Να  σώζει  τον  αδύναμο  κορμό, τον  πανίσχυρο  κορμό
Που  σε  περιγελάει
Που  τον  γεμίζεις  με  άνθη  και  μετά  τον  σκοτώνεις                          
Για  να  τραφείς.
Αλλά  λες: Σταμάτα  αυτόν  τον αέρα, αυτό  το  άρωμα
Δεν  βλέπεις  όμως  πως  Εκείνος  αντί
Να  τραφεί  με  τα  ρόδα  του
Δέχεται  να  πεθάνει, αλλά  τούτα  να  μυροβολούν                                      
παντοτινά; Οι  νεκροί  είν’ οι  καρποί  που  σε  θρέφουν
Εσένα, ορατέ  απ’ την  πολλή  αιωνιότητα
Φθοροποιέ! Άχρονος  είσαι, και  να!
Τα  ρόδα  τ’ αδέλφια  σου.
Ποιανού  νεκρού  θεού  είσαι  ο  σπόρος ;
Σκιά  κυμάτων  στον  κήπο  του  Πραγματικού
Δες  στο  πρόσωπο  Εκείνου  τον  εαυτό  σου
Ότι  εσύ  είσαι  το  καθρέφτισμα  του  Προγραμματιστή
Πάνω  στο  σώμα.
Η  φύση  δεν  ξέρει, γι’ αυτό  πίπτει−
Στο  Συνεχές.
Αθάνατους  τάφους ; Όχι, δε  σπέρνεις−

Δε  σου  χρειάζονται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: