Ο ΑΓΚΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΠΑΣΤΗ

Την  παρθενία  της  θάλασσας  την  ξαναβρήκα  στο  μεσημεριάτικο 

μπρούτζο. Κοίταξα  προσεχτικά  τα  πρόσωπα  των  νεκρών, και  είδα  ένα  λαμπύρισμα. Είναι  το  ίδιο  λαμπύρισμα  που  έχει  ένας  πίνακας  ή  ένα  γλυπτό  που  αγαπώ. Αλλά  μπορώ  και  γίνομαι  το  φως  στα  μάτια  που  δεν  αγαπήθηκαν. Με  τον  τρόπο  που  ένα  μπαλκόνι  με  μια  καρέκλα  μπορούν  να  κάνουν  την  αιωνιότητα  να  δακρύσει. Κι  ούτε  κράτησα  ημερολόγιο. Ο  αστερίας  στο  βυθό  στιλβώνει αισθήματα. Εγώ  μαδώ  την  εβδομάδα. Δευτέρα: Σαν  αγιοσύνη  φρεγάτας  πάνω  στο  ξύλο  η  λαδομπογιά  λιβάνι  μυρίζοντας. Τρίτη:  Η  Κύθνος  είναι  ψιθυριστά  βότανα  κι  ορθογραφημένα πετράδια. Τετάρτη: Στην  κάπαρη  της  Σαντορίνης αφουγκράστηκα  το  πράσινο  χρώμα. Πέμπτη: Με  τις  ίδιες  σκιές  μανταρινιών, καινούργιες  ξαναέβαψα  τις  παλιές  φράσεις. Παρασκευή: Ο  ήλιος  τρίβει  την  προφητεία  του  στα  τρυφερά  χέρια. Τι  κι  αν  άγγελος  σταλμένος  να  πει  χλωρές  σκέψεις; Σάββατο: Το  λυπημένο  ελάφι  που  τριγυρίζει  στην  καρδιά  μου, θυμάται  το  μειδίαμα  των  οριζόντων  και  μια  φυσαλίδα  που  αφήνει  τα  φύκια. Κυριακή: Αν  είναι  να  σωθεί  μια  λέξη  ας  πεθάνω.