Να η χώρα
που κατοικείται από
ζωντανά αγάλματα·
Κοιτάζουμε
τα σκαλισμένα πρόσωπα
στις φλόγες
Περπατάμε
σιγά, προσέχοντας για τον
παραμικρό θόρυβο, αμίλητοι
Ξεχνώντας
το περασμένο βλέμμα, τ’ αφημένα Αντίο στην
παλιά
ξύλινη πόρτα
Γιατί
πρέπει να ζήσουμε
σε σταθμούς με
τρένα που δεν
ξέρουν
που πάνε.
Ατενίζουμε
τους αλαργινούς ανεμόμυλους
Έχοντας
το χρέος της
σταθερής ματιάς, σαν ατσάλινο
βέλος να
σκίζει τον θολό
αέρα.
Αλλοτινά
τραγούδια, αξέχαστα αρώματα,
αγαπημένοι τόποι
Όλα
χωνεμένα πιά σε
δισταχτικές χειρονομίες·
Γράφοντας
τα ονόματά μας
σε πέτρες που
δεν έχουν όνομα
Αγαπήσαμε
όχι την ίδια
τη φωτιά μα
τις σπίθες της.
Τα
δικά μας αγάλματα
ευδοκιμούνε μόνο στον
θαλασσινό αγέρα
Μεγαλώνουν
τρώγοντας λεπτές φέτες
ουρανού και ψίθυρους
λουλουδιών
Κι αν έχει
πολύ ησυχία ίσως
τ’ ακούσεις να μιλάνε
Πότε στα φύκια, μερικές φορές
στους ανθρώπους
Κι
είναι τότε που
σχηματίζεται στον υγρό
πηλό η μορφή
της
Παναγίας
Κι η πλάση
για λίγο συγκατανεύει
και λες να, η
πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου