Tomas Tranströmer

Τον Μάρτιο του 1979 Κουρασμένος με όλους αυτούς που μου φέρνουν λέξεις, λέξεις αλλά όχι γλώσσα, πήγα στο σκεπασμένο με χιόνια νησί. Δεν υπάρχουν λέξεις για το άγριο. Οι άγραφες σελίδες απλώνονται προς κάθε κατεύθυνση! Πέφτω πάνω σε ίχνη από οπλές ζαρκαδιών στο χιόνι. Γλώσσα, αλλά όχι λέξεις. Οι μνήμες με κοιτούν Ένα πρωινό του Ιουνίου, τότε που είναι πολύ νωρίς για να ξυπνήσεις και πολύ αργά για να ξανακοιμηθείς. Πρέπει να βγω έξω στη βλάστηση που είναι γεμάτη μνήμες, και με ακολουθούν με το βλέμμα. Δεν φαίνονται, έχουν γίνει ένα με τον χώρο, τέλειοι χαμαιλέοντες. Είναι τόσο κοντά που τις ακούω ν' αναπνέουν, παρ' όλο που τα πουλιά με ξεκουφαίνουν. Ο σταθμός Ένα τρένο μπήκε στο σταθμό. Τα βαγόνια όλα στη σειρά, αλλά οι πόρτες δεν ανοίγουν, κανείς δεν κατεβαίνει ή ανεβαίνει. Υπάρχουν πράγματι πόρτες; Το τρένο είναι γεμάτο έγκλειστους ανθρώπους που κινούνται πέρα δώθε. Κοιτάζουν έξω μέσ' από τ' απαραβίαστα παράθυρα. Και έξω περπατά κάποιος κατά μήκος του τρένου μ' ένα σφυρί. Χτυπά τους τροχούς και βγαίνει έν' αδύναμο καμπάνισμα. Εκτός από 'δω ακριβώς! Εδώ υπάρχει μια απίστευτη πλημμύρα από ήχους: ένας κεραυνός, η κωδωνοκρουσία της μητρόπολης, ο ήχος από τον περίπλου της γης που ανυψώνει όλο το τρένο και τις βρεγμένες πέτρες της περιοχής. Τα πάντα τραγουδούν. Θα το θυμάστε αυτό. Συνεχίστε το ταξίδι σας! (Από τη συλλογή Η άγρια πλατεία.) [Tomas Tranströmer ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις PRINTA, 2004, σελ. 232. http://antnikolis.blogspot.gr/2013/01/tomas-transtromer-1931.html