Μόνη…

Κάτω από τα πόδια του παραθύρου απλώνεται το επίγειο αδιέξοδο,
ένα κοινό «Τσίρκο» που προχωρεί σε όσα χάραξε στο διάβα της
η μονοτονία…
…πέρασαν οι Απόκριες, μα το διάβα όλων
ενδύεται την απροσωπία!
«Βγάλτε τη μάσκα!»
μόνη…

στα πόδια μου απλώνεται ένας λαβύρινθος
ένας κόσμος που αρνείται το άγγιγμα της Νεράιδας,
ένας κόσμος κίβδηλος,
στοιχειωμένος από το δράκο…
συννεφιά, ποιους θα τιμωρήσουν πάλι;
στο ύψος του παραθύρου οι δαίμονες στοιχειώνουν
τα βλέμματά μου,
τα μαστιγώνουν με την πανοπλία τους.

κρυφά κοιτώ πίσω από την κουρτίνα μια ακτίνα του ήλιου.
υπάρχει Ζωή!
μα κρύβεται από τους επίγειους δαίμονες
κι εγώ μαραζώνω με μια πένα ψάχνοντας το μίτο…

μόνη…

τα γερασμένα μου μάτια αναπολούν το κύμα της θάλασσας,
το αλμυρό της φιλί.
κοιτώ την άβυσσο και τη χάνω στο χάος…
όνειρα.. ανεκπλήρωτά μου όνειρα!
Νύχτωσε!
Κλείνω την κουρτίνα, βγαίνουν οι κυνηγοί…