Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Της άνοιξης τάφος



Γυρνώντας το πρόσωπο
απ’ τη σκέψη
μπορεί ακόμα
να βυθιστεί στον πόνο,
αυτό το μαύρο
ανοίγει ένα σπιράλ
και σε πρώτο πλάνο
ορίστε, η πτώση,
-ενώ στην καρδιά,
αυτή η λευκότητα,
η λάμα, λάμπει
ενός νέου πόνου-
προς το ασυνείδητο,
αλλά όχι ακόμα η ίδια
η σβούρα του θανάτου.

τα βήματά μας πηγαίνουν στους
ίδιους δρόμους:
δεν είναι πια η νύχτα
με το βαθύ και τρεμάμενο φύλλωμα
στον τοίχο που φαίνεται από τα φώτα
των πλοίων-ταξί,
να ένα δέντρο που το διαπερνά ο ήλιος,
όλα άλλαξαν,
πρέπει, παραπαίοντας,
να περάσουμε κάτω απ’ τις πέτρινες αψίδες
όπου το εκκλησιαστικό όργανο συνθλίβει
το μέλλον
αυτού που υπήρξε:
της Άνοιξης τάφος
το καλοκαίρι,
άφημα
σ’ αυτή τη συντριβή, αποκήρυξη
προς τις αψίδες λοιπόν
το βλέμμα χάνεται
και η πέτρα επιμηκύνεται
από ηλεκτρική ακτίνα ακουμπισμένη,
εικόνα
μια νέα πανίδα
-μια αλέα, μια κίνηση
κάτω απ’τους σφιχτοδεμένους
μίσχους-
που τρεμουλιάζει ανεπαίσθητα
ίσαμε ‘δω
κι έξω το πλήθος των ανθρώπων, οι τραγουδιστές
με τους ήχους ενός
Φέντερ Ρόντ

θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, ανάμεσα στα μηχανάκια
τα ακουμπισμένα στον τοίχο,
κι έτσι θα ‘ναι σαν να ξαναζούμε βλέποντας εκ νέου,
κι ακόμα περισσότερο θα ‘ναι σα ν’ ακούμε ολόγυρα
τα ουρλιαχτά και τα γέλια
των αναχρονιστικών περιπατητών

δεν μπορούμε ν’ αγγίξουμε
το λουλούδι που λέγεται φούξια
και που κινείται
με την ανάσα
του Επέκεινα:
ήμασταν εκεί
στον ήχο του ανέμου
στα χόρτα και στα φύλλα,
που δεν προκαλεί πια
την εκτεταμένη σκιά
που όλο και περισσότερο επεκτείνεται
σκέψη
με την οποία συνδέονται όλα,
το λουλούδι είναι εδώ
προεικονίζει
το εκτυφλωτικό
πυροτέχνημα
στη νύχτα
που αναμένουμε στην όχθη του αόρατου ποταμού

Μετάφραση Αγγελική Δημουλή

Δεν υπάρχουν σχόλια: