α.
Ρήματα που ’χει η γλώσσα μου και πώς τσιρίζουν (καρβουνάκια, τ’ άτιμα)
σβήνοντας στα υγρά σου. Αλαφιασμένα αλλάζουνε πλευρό τα κατοικίδια του
ύπνου μου και τα χαλκώματα όλα από τη μέσα τη μεριά να πρασινίζουν. Θηρίο
κάποτε ο Αβεσσαλώμ, τώρα μηδίζει στο βυθό της Διαθήκης μου, γαία και ύδωρ
παραδίνει στην οξείδωση. Η κόμη του στις ξόβεργες – τόσα λυκόπουλα τούτο το
βράδυ θα γιορτάσουν.
Ρήματα που ’χει η γλώσσα μου και πώς τσιρίζουν (καρβουνάκια, τ’ άτιμα)
σβήνοντας στα υγρά σου. Αλαφιασμένα αλλάζουνε πλευρό τα κατοικίδια του
ύπνου μου και τα χαλκώματα όλα από τη μέσα τη μεριά να πρασινίζουν. Θηρίο
κάποτε ο Αβεσσαλώμ, τώρα μηδίζει στο βυθό της Διαθήκης μου, γαία και ύδωρ
παραδίνει στην οξείδωση. Η κόμη του στις ξόβεργες – τόσα λυκόπουλα τούτο το
βράδυ θα γιορτάσουν.
Ανάθεμά σε.
Θαμπή σε βλέπω, ασπρόμαυρη, πίσω απ’ το
φράχτη. Μαχαίρι πέτρινο,
γρανιτομάχαιρο – ακόνισε το κι άλλο, να μη στομώνει κατεβαίνοντας βαθιά στους
σπόνδυλους. Ιέρεια, ιέρεια εσύ, του πολυθεϊσμού μου η σκληρότατη.
γρανιτομάχαιρο – ακόνισε το κι άλλο, να μη στομώνει κατεβαίνοντας βαθιά στους
σπόνδυλους. Ιέρεια, ιέρεια εσύ, του πολυθεϊσμού μου η σκληρότατη.
Χρονάκια δέκα πέρασαν μες στο νερό, κι ακόμη
αυτός ο σφάχτης στο πλευρό
αριστερά, σύνδρομο πόλης λεηλατημένης
- ανάσα δεν πήρα.
αριστερά, σύνδρομο πόλης λεηλατημένης
- ανάσα δεν πήρα.
β.
Το σώμα σου, ας πούμε – βαρυχειμωνιά έξω από το Σεράγεβο, και τα καθέκαστα
παρόντα αδιαλείπτως. Παντού μπακίρια και προβιές, και δεν γνωρίζω – ομίχλη
είναι τούτο το παρείσακτο λευκό για οι καμινάδες μέσα συνδαυλίζονται και
βγάζουν πράμα μπόλικο, να μου σαλέψει. Ποζάρω αμίλητος, καθώς ’τοιμάζεις
ευρυγώνιους φακούς και φίλτρα. Το χιόνι μού ’φτασε ως τη μέση κι όλο
ανεβαίνει. Θα με χωνέψει – βιάσου. Δίπλα, με τρίχα όρθια, το χαζοφέγγαρο – τι τό
’πιασε και αλυχτάει; Σε τρέφουν οι ευφημισμοί, το ονόμασες ‘‘λυκόσκυλο των
ποιητών’’, το χαϊδεμένο μου.
Το σώμα σου, ας πούμε – βαρυχειμωνιά έξω από το Σεράγεβο, και τα καθέκαστα
παρόντα αδιαλείπτως. Παντού μπακίρια και προβιές, και δεν γνωρίζω – ομίχλη
είναι τούτο το παρείσακτο λευκό για οι καμινάδες μέσα συνδαυλίζονται και
βγάζουν πράμα μπόλικο, να μου σαλέψει. Ποζάρω αμίλητος, καθώς ’τοιμάζεις
ευρυγώνιους φακούς και φίλτρα. Το χιόνι μού ’φτασε ως τη μέση κι όλο
ανεβαίνει. Θα με χωνέψει – βιάσου. Δίπλα, με τρίχα όρθια, το χαζοφέγγαρο – τι τό
’πιασε και αλυχτάει; Σε τρέφουν οι ευφημισμοί, το ονόμασες ‘‘λυκόσκυλο των
ποιητών’’, το χαϊδεμένο μου.
Κατερίνα,
ετούτη η παγωμένη πόζα θα μαραθεί μες στα συρτάρια σου. Ανάμεσα σε γάζες
του Ερυθρού Σταυρού, νάρθηκες, τελεσίγραφα. Θα ξεθωριάσει. Συχνότερα να
την ποτίζεις
ετούτη η παγωμένη πόζα θα μαραθεί μες στα συρτάρια σου. Ανάμεσα σε γάζες
του Ερυθρού Σταυρού, νάρθηκες, τελεσίγραφα. Θα ξεθωριάσει. Συχνότερα να
την ποτίζεις
- δεν σε ξέχασα.
Έγκλειστος στους ροδώνες αύριο, την άνοιξη
και το λιανό καλοκαιράκι, ένοχος
θα ‘μαι, εσαεί, ολομόναχος – τη χάρη σου προσκυνώ. Πώς αληθευουν μία μία οι
προφητείες. Εμένα μου ‘λαχε εκείνη που κι ανάποδα ματώνει.
θα ‘μαι, εσαεί, ολομόναχος – τη χάρη σου προσκυνώ. Πώς αληθευουν μία μία οι
προφητείες. Εμένα μου ‘λαχε εκείνη που κι ανάποδα ματώνει.
γ.
Μπαινοβγαίνω στις σπηλιές σου άοπλος.
Σημαίνει ότι έχω πιάσει φιλίες με τις αρκούδες σου.
Μπαινοβγαίνω στις σπηλιές σου άοπλος.
Σημαίνει ότι έχω πιάσει φιλίες με τις αρκούδες σου.
*Από
την ποιητική συλλογή “Νότια Θηρία” – τρίγλωσση έκδοση (ελληνικά, αγγλικά,
λιθουανικά) του Διεθνούς Κέντρου Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου, 2000. Τη
μετάφραση στα αγγλικά έκανε η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και στα λιθουανικά η
Ντάλια Σταπονκούτε. Ποίημα και εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από τη
σελίδα του Πάνου Σταθόγιαννη στο facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου