Οδός Πανδρόσου

Μυρίζει ακόμα δέρμα παπουτσιών
καθώς σε θυμάμαι
θέλω να πω στους Ισπανούς δίπλα:
Ξέρετε το ποίημα
του Χάιμε Χιλ ντε Μπιέδμα και διστάζω.
Ξέρω, καλά ξέρω,
τα διδακτορικά του έρωτα
είναι άγχος για ξόδεμα κορμιού
κάτω από τα νυχτερινά φώτα καλοκαίρι
πόλης μεσογειακής.
Λέω πως δανείζω μάτια στην ψυχή σου
στα ωραία περάσματα
κορμιών νεανικών
που αφήνουν ποιήματα ασταμάτητα.
Τι ειλικρίνεια γλώσσας θέλει να σταθείς
το στήθος από απέναντι
ή εκείνη η κλίση η γραμμένη
από υφάσματα στη μέση.
Έχω την αίσθηση πως
απ’ το πλήθος των περαστικών
ένας είναι αυτός που τον ποιητή θυμάται.
Ένα ναι
μια κατάφαση ζωής
μ’ όλη τη δύναμη θανάτου.