Μαρία Κουλούρη, «Μουσείο Άδειο», εκδ. Μελάνι, 2013

Σπίτια

Είναι γεγονός
Οι τοίχοι έπεσαν
Σπίτια δεν τα λες πια
Πέτρες στοιβαγμένες
Συμπλέγματα
Αλήθειες
Ύπνοι
Κάποιος να καθαρίσει τους δρόμους
Κάποιος που άντεξε
Αυτός που κουβάλησε τόνους επιθυμίας
Στις πλάτες μιας όμορφης Κυριακής
Κάποτε μετρήσαμε το χρόνο με χαμόγελα
Τώρα σκυμμένοι ζητάμε λεπτά πάνω στο χώμα
Η σκιά του ήλιου πάντα πρόθυμη να δείξει άλλη
μια τελειωμένη ιστορία
Και το ρολόι παραμένει παλιό
Ο μόνος τρόπος για την ύπαρξη
Ένα κλαδί καρφωμένο στο χώμα
Ρουφά φως
Οι πέτρες ακόμα εκεί
Μπορεί και να ανθίσουν στην επόμενη βροχή
Μπορεί και όχι
Μάλλον όχι



*

Κτερίσματα

Μυστήριο –
Ακουμπισμένος στα γόνατα
Μ’ ένα φακό στο βλέμμα
Εμένα σημαδεύει
Τo ακίνητο γλυπτό
Παρέμβαση στο πέρασμα του κόσμου
Πανάρχαιας προέλευσης ομοίωμα
Κόσμημα βιτρίνας μελλοντοληθικής εποχής
Αυτός
Σκάβει το σώμα μου
Αιώνες κατοικούνε
Χώματος ληστής
Κάπηλος
Εγώ είμαι η χώρα
Στην κορυφή της πόλης μου
Κάτοικοι
Τους κίονες κρατούνε
Δεν έχει εδώ άλλη ταυτότητα
Ερείπια και ίαμβοι
Αυτά
Ταιριάζουν στο κορμί μου

*

Απόπειρα πρώτη

Daddy,
Επιστρέφεις
Δεν είναι όνειρο
Σ’ ακούω κάθε βράδυ
Είσαι εσύ
Αχ αχ, εσύ
Οι μαύρες μπότες
Το σκούρο κοστούμι
Φωλιά αετού στο καπέλο
Η μυρωδιά σου σαπούνι
Αγορασμένο
Πότε από τον Αβραάμ τον έμπορο
Πότε από το μελαχρινό Μωχάμετ
Γλυκέ μου, πατερούλη
Πόσο γρήγορα τρέχουνε τα πόδια σου
Ο ήχος μπαίνει μες στο σπίτι
Στου συνόρου τη λαθραία ελπίδα
Στα δεμένα μ’ έρωτα όμοια κορμιά
Στου παιδιού το αυτιστικό κεφάλι
Μπαμπά,
Οι σκόνες φτάσαν στην αυλή μας
Είσαι ο άνεμος
Γιατί να μην σε είχα τότε σκοτώσει
Τις μέρες που γεννιόμουν
Γυναίκα ενωμένη
Τώρα τα μέλη μου πέφτουν
Ακολουθούν τις ωδές της χαράς σου14
Μπαμπά,
Στοργικέ μου, δυνάστη
Βιαστή αχόρταγε
Σε φιλώ
Δική σου
Σιλβί

*

Ιδανική μεταφορά

Γνωστή τοις πάσι
Ποιος σερνικός δεν έτριψε τη μούρη του στο χώμα
Σκύλα από σόι
Η καπάτσα με τα τόσα πόδια
Μπάσταρδη κυρία
Σου λέω, την είδανε πολλοί
Στεκότανε στους στύλους
Άναβε τα φανάρια
Λέρωνε τους δρόμους
Μεγαλεία τότε η πόλη
Μπιάνκα η Λευκή
Με τα γαβγίσματά της γέμιζαν απογεύματα
Μάνα της ήταν
Είχε να μοιάσει, κι αυτή




*********

Η Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1975. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως Λογοθεραπεύτρια, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εμψυχώτρια θεατρικής ομάδας ενηλίκων με αυτισμό και νοητική υστέρηση.
Θεατρικά της μονόπρακτα, έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας.
Το «Μουσείο Άδειο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

http://www.poiein.gr/archives/23222