ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΝΑΠΛΙ

ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΝΑΠΛΙ

Φίλε ρωτώ αν έχεις άλλοτε δει τ’ Ανάπλι.
Όλη νύχτα μπορείς ν’ ανεβαίνεις
τις σκάλες των ενετών
με αναπλιώτισσες απέλπιδες εκεί ψηλά
στα ζωγραφικά μπαλκόνια των ψαράδων
να βλέπεις του φεγγαριού
το μονοπάτι της αγάπης από σμάλτο
στην ακούσια θάλασσα νυχτερινή.
Αλλά πρέπει να μείνεις εδώ κάτω ξένος
μακρινός
ξένος και λέω να δυναμώσεις το ραδιόφωνο που κρατάς
κι αν όχι
να φύγουμε
πάλι στην εμπορική φωταψία των δρόμων.
Υπάρχει κι άλλο φεγγάρι
μπηγμένο σε μια στέγη και τη λιώνει.
Μείνε ξένος —
αν πιέσω το κουμπί της μνήμης μου
ο τρόμος θα με ανατινάξει.
Εδώ είναι η αποθήκη του ξένου στόλου
οι ενετοί μας κοιτάζουν απ’ τον αναπλιώτικο ουρανό
με θυμούνται φυλακισμένο στην αποθήκη
σήμερα μουσείο
τα χρόνια για την ελευθερία πρόχειρη φυλακή
με θυμούνται.
Άνθος του κινδύνου αριστερά στο στήθος
κι ο θάνατος
μοίρα των παλικαριών φίλων μου που χάθηκαν.
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη ψηλά πολύ ψηλά…
«Ακούσατε αγαπημένα σας
τραγούδια» λέει το ραδιόφωνο στο χέρι του ξένου
και σεις
Γιάννη Άγγελε Μιχάλη τόσο ψηλά πολύ ψηλά.

* «Θανάσιμο Άνάπλι» στο Τα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1993

ΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Χαραγμένο στο νεκροταφείο τ’ Αναπλιοΰ
(ειρμός αγγελικού πολύαστρου μέλαν πτηνό)
Ο τάφος έχει μάρμαρον αιχμάλωτες οι λέξεις απ’ το έαρ…
Όποιες να λησμονήσεις
διαβάτη και θαλασσινέ
η ωραία κόρη βγαίνει από μέσα:
Τύμβε καλέ ειπέ μοι
τις εν σοι κείται — έρωτας ξένε.
Κεφαλή Ευανθίας
ετών είκοσι δύο
κοιμηθείσα ύπνον οφειλόμενον.
Θύγατερ χαίρε.

* «Το επίγραμμα» στο Τα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1993

ΛΕΩΝΙΔΑΣ – ΤΟΜΠΡΑΚ ΤΑΜΠΙΑ

Η Ασίνη
η Τροία
να η ζωή
γλυκύτατη
ακούγεται απ’ τα δέντρα με βλαστήμιες.
Ολούθε ο φόνος λαμποκοπά και χαίρει
στα ήρεμα φύλλα γίνεται φθινόπωρο
μεταμορφώνεται σε όργανο αιχμηρό.
Πανταχού ο θεός με τους θαμπούς εσπερινούς
αυτά τα γραΐδια του Παράδεισου
που πηγαίνουν στην εκκλησία συλλογισμένα και
τον ήχο της καμπάνας ακολουθώντας.
Ο που σταυροκοπήθηκε για μια στιγμή
δε χάθηκε στον αιώνα.
Τρέχει παντού ο θεός
από χέρια ορθόδοξα στον τοίχο γραμμένος
νέος παιδίον Αττική
σταυρός
υπεράνω των ασιναίων υψωμάτων ή μοίρα μου
τα’ Άνάπλι.

* Στην Ασίνη οι πορτοκαλιές

ΣΤ’ ΑΝΑΠΛΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ

Μια φορά μεγάλωσα μια και η πατρίδα
με περιπάτους ορθρινούς
χειμώνες καλοκαίρια ο δομέστικος του ονείρου
σ’ ένα μεγάλο στεναγμό του Ιησού πριν απ’ το Πάσχα
στα σύνθετα μάτια της μύγας βλέποντας
όλη τη μακρινή ουσία
μέσ’ στους ωραίους αετούς της άμωμης ηλικίας
ευλογημένος με καθαρά ποδήματα
στη μυθική χαρά της μητρικής θρησκείας
και πάντα η μικρή ζωή της μύγας ανοιγότανε
στον αέρα της ψυχής μου.

Λατίνι στο πλατύ λουλάκι σ’ έχω θύμηση
χρωματισμένο με φλούδες από πεύκα
ψηλά που ονειρεύτηκα χιλιάδες άνθη
πλάι στο εικονοστάσι μ’ ένα δρομικό καντήλι
να καίει παραμύθια σε φλόγα μικρή κι αθώα
το πήλινο θυμίαμα
κι όρθιο το σκονισμένο μπουκάλι για το λάδι.
Ώρες από μέθη στην αιθρία πρωινή
Κ’ ύστερα νύχτα, νύχτα
η θάλασσα σπιθίζει έξω απ’ τα’ ανθρώπινα
μέσ’ στην πανσέληνη ευτυχία οι βράχοι
κ’ ένα πουλί μοναχικό με λούζει.
Λειμώνες ονείρων η ωραιότητα θάλλει
ο λυχνοστάτης ήλιος κ’ οι μελισσοκόμοι τ’ ουρανού
δουλεύουν τη λάμψη χρόνια και χρόνια.
Η φαντασία πλαταίνει στα πολύφυλλα νερά
και τραγουδώ τη θάλασσα που φεύγει απ’ το στήθος.
Ένας αέρας αγκαλιάζει τα δέντρα υγιής
με πρόσχαρους κυματισμούς κ’ ένας αέρας
δέρνει την ψυχή μου
σαν το μεγάλο θάνατο της φλόγας.

Ολημερίς χαρίζω δηλητήρια στο σώμα
κι ο ύπνος έγινε
για μένα η πρώτη ευτυχία.

* «Στ’ Ανάπλι χαίρομαι» στο Τα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1993

ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΣΤ’ ΑΝΑΠΛΙ

Χειμωνικά μου χρώματα οι αποθήκες το μικρό τρένο
με ουράνιους καπνούς
χρωματιστά παιδιά κορδέλες
οι έλληνες με βάσανα και δάφνες
και ο θεός μας τόσο πατρικός υάκινθε.
Ανάληψη ζωαρχική
μικρό τρένο με τους ουράνιους καπνούς.

* «Απ’ τον κήπο στ’ Ανάπλι» στο Τα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1993

# Τα ποιήματα αυτά του Νίκου Καρούζου περιλαμβάνονται στον τόμο «Ναύπλιο», της σειράς «Μια Πόλη στη Λογοτεχνία», σε γενική επιμέλεια Θοδωρή Γκόνη, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» στην Αθήνα τον Ιούνιο του 2004.