ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ

  

 

Χαρά της νύχτας ω φώτα ηχηρά

θαυμάσιο βράδυ

ο έγχρωμος θόρυβος της πόλεως

τη μοναξιά μου διαιρούσε πότε κίτρινη

πορτοκαλένια κυανή και τώρα κόκκινη

βάφοντας πράσινο το περπάτημα.

Είχε λευκά σημάδια η αγάπη.

Στοπ. Επιστροφή.

Είχε λευκά σημάδια του κόσμου η ταραχή.

Τα νέφη αόρατα.

Όχι.

Στις ερημιές του φεγγαριού μέσ’ στα κλήματα

μαρμαίρει ο άγγελος  ενώ

γελιέται ο θάνατος και η νύχτα

διασκεδάζει με διάττοντες.

 

 

 

  

 

Όχι, όχι.

Ο χρόνος πλησιάζει τα οράματα

νυχοπατώντας.

Απληστία!

Έπρεπε να βυθίσω περισσότερο

τη θλίψη μέσα στην ψυχή μου.

Όχι.

Στολίζει την έκταση ο γρύλος.

Η νύχτα κατεβαίνει τη σκάλα του σκοταδιού

κάθεται στον έρωτα της Μαίρης.

Έρημες αναπνέουν στους κήπους οι προτομές.

Στοπ. Όλα σβήνονται.

Θέλω να βγω απ΄ τις λέξεις

βαρέθηκα.

Ν’ ακούω καλύτερα στο απέναντι μπαλκόνι

τι λένε οι δυο μόνιμες γριές

που κάθονται με τις ώρες.

http://www.bibliotheque.gr/