ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΣ
Όταν σου ανακοινώνουν
Το θάνατό σου απ’ το τηλέφωνο
Είναι περασμένα μεσάνυχτα
Εσύ βγαίνεις ανακουφισμένος στο δρόμο
Και κερνάς το φεγγάρι κουφέτα
Μετά βρίσκεις ένα ανοιχτό φαρμακείο
Και ζητάς τσιρότο για τα κουνούπια
Τέλος επισκέπτεσαι το καλύτερο μπαρ της πόλης
Και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου.
Το θάνατό σου απ’ το τηλέφωνο
Είναι περασμένα μεσάνυχτα
Εσύ βγαίνεις ανακουφισμένος στο δρόμο
Και κερνάς το φεγγάρι κουφέτα
Μετά βρίσκεις ένα ανοιχτό φαρμακείο
Και ζητάς τσιρότο για τα κουνούπια
Τέλος επισκέπτεσαι το καλύτερο μπαρ της πόλης
Και γνωρίζεις τον έρωτα της ζωής σου.
Τα χαράματα φεύγεις έντρομος για το σπίτι
Σκεφτόμενος πως έχεις πεθάνει
Περνάς κατά λάθος έξω απ’ το μαιευτήριο
Σε αρπάζουν οι νοσοκόμες
Και σε τοποθετούν σε θερμοκοιτίδα
«Γεννήθηκες πρόωρα» σου λένε
«Από σήμερα θα τρέφεσαι με σωλήνα».
Σκεφτόμενος πως έχεις πεθάνει
Περνάς κατά λάθος έξω απ’ το μαιευτήριο
Σε αρπάζουν οι νοσοκόμες
Και σε τοποθετούν σε θερμοκοιτίδα
«Γεννήθηκες πρόωρα» σου λένε
«Από σήμερα θα τρέφεσαι με σωλήνα».
Εσύ δραπετεύεις απ’ το παράθυρο
Πηδάς πέντε ορόφους, γκρεμοτσακίζεσαι.
Παίρνεις τηλέφωνο το ασθενοφόρο:
Πηδάς πέντε ορόφους, γκρεμοτσακίζεσαι.
Παίρνεις τηλέφωνο το ασθενοφόρο:
«Γιατί μας καλείτε, για να γεννηθείτε ή να πεθάνετε;»
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
Νωρίς άρχισε να ξημερώνει
Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο
Άνθρωποι με περούκες μου μιλάνε
Δεν έχω τίποτα να τους κρύψω
Στάζει μπογιά ο ουρανός
Ο εφημεριδοπώλης με τα φρέσκα νέα
Μουντζώνει όλους τους ερωτευμένους
Κυκλοφορεί ελεύθερο ένα λιοντάρι
Όταν το πιάνουν αυτό ξαναφεύγει
Δανείζω τα μάτια μου σ’ έναν τυφλό
Μου δίνει το φώτα του ένας αλήτης
Μια κοπέλα με καμηλό παλτό
Διαβάζει Πεσσόα στο παγκάκι
Εγώ ψωνίζω ώριμες ελπίδες
Τις τρώω όλες και βαρυστομαχιάζω.
Μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο
Άνθρωποι με περούκες μου μιλάνε
Δεν έχω τίποτα να τους κρύψω
Στάζει μπογιά ο ουρανός
Ο εφημεριδοπώλης με τα φρέσκα νέα
Μουντζώνει όλους τους ερωτευμένους
Κυκλοφορεί ελεύθερο ένα λιοντάρι
Όταν το πιάνουν αυτό ξαναφεύγει
Δανείζω τα μάτια μου σ’ έναν τυφλό
Μου δίνει το φώτα του ένας αλήτης
Μια κοπέλα με καμηλό παλτό
Διαβάζει Πεσσόα στο παγκάκι
Εγώ ψωνίζω ώριμες ελπίδες
Τις τρώω όλες και βαρυστομαχιάζω.
Νωρίς άρχισε να νυχτώνει
Κρύφτηκα πίσω από κάτι λαμαρίνες
Το κεφάλι μου κολυμπούσε στον πυρετό
Ένα σκυλί έγλειφε τα οστά μου
Μου είπαν πως θα γινόμουν τρανός
Πίστεψα τις δικαιολογίες τους
Έχω στη μνήμη μου ένα ξυράφι
Θα πετσοκόψω τις παχουλές κυρίες
Που επιστρέφουν απ’ τους εράνους
Το σπίτι μου με ανοιχτά παράθυρα
Μπήκαν οι οβίδες στο σαλόνι
Η σπιτονοικοκυρά σταυροκοπιέται
Της πέφτουν τα μανταλάκια απ’ τα χέρια
Εγώ γεμίζω το ψυγείο με όνειρα
Ξαπλώνω στο πάτωμα και κοιμάμαι.
Κρύφτηκα πίσω από κάτι λαμαρίνες
Το κεφάλι μου κολυμπούσε στον πυρετό
Ένα σκυλί έγλειφε τα οστά μου
Μου είπαν πως θα γινόμουν τρανός
Πίστεψα τις δικαιολογίες τους
Έχω στη μνήμη μου ένα ξυράφι
Θα πετσοκόψω τις παχουλές κυρίες
Που επιστρέφουν απ’ τους εράνους
Το σπίτι μου με ανοιχτά παράθυρα
Μπήκαν οι οβίδες στο σαλόνι
Η σπιτονοικοκυρά σταυροκοπιέται
Της πέφτουν τα μανταλάκια απ’ τα χέρια
Εγώ γεμίζω το ψυγείο με όνειρα
Ξαπλώνω στο πάτωμα και κοιμάμαι.
O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην
Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου
Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει
τις ποιητικές συλλογές «Ανάπηροι δρομείς» το 2012, «Ο σκοπευτής της μνήμης» το
2013 και «Χρεοκοπία ιδεών» το 2014, όλες από τις εκδόσεις Στοχαστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου