Ψαύμιδι Καμαριναίω, άρματι

Ύψιστε Δία, που λάμνεις της βροντής
το άρμα το φτερωτό,
οι κόρες σου οι Ώρες, που με της μυριόφωνης
κιθάρας το σκοπό
φέρνουνε γύρα το χορό τους
να διαλαλήσω μ' έστειλαν
τους πιο υψηλούς θριάμβους
γιατί στην ευτυχία των φίλων των
οι ευγενικές καρδιές σκιρτούνε ευτύς
απο χαρά για το γλυκό το μήνυμα.
Μά, ω γιέ του Κρόνου, κύριε
της ανεμοδαρμένης Αίτνας, που πλακώνει
μ' όλο το βάρος της το φοβερό
με τα εκατό κεφάλια του Τυφώνα,
δέξου, με των Χαρίτων την τιμή,
τον ύμνο αυτό του Ολυμπιονίκη.
Που με το φως το πιο πολύχρονο
μεγάλα κατορθώματα λαμπρύνει
γιατ' απ' του Ψαύμη έρχεται
το αμάξι, που στεφανωμένος
με την ελιά της Πίσας
πετάει απ' τη λαχτάρα του
με δόξα την Καμάρινα να υψώσει.
Άμποτε ο θεός καλόβουλος
να δέχεται και τις επίλοιπες ευχές του.
Εγώ εγκωμιάζω τον πολύ το ζήλο του
πόχει γι' αγώνες άλογα να θρέφει
και τη χαρά του στα φιλόξενα τραπέζια του
να δέχετ' ένα πλήθος κόσμο,
έτσι καθώς με γνώμη καθαρή
είναι δοσμένος στη φιλόπολ' Ησυχία.
Με ψέμα εν θα υγράνω εγώ τ' αχείλι μου
η δοκιμή τους ξεσκεπάζει τους ανθρώπους.
Αυτή και του Κλυμένου γλίτωσε το γιό
απο των Λημνιάδων γυναικών
την καταφρόνια
γιατί όταν μες στη χάλκινή του φορεσιά
στου δρόμου τον αγώνα ήρθε πρώτος,
είπε στην Υψιπύλεια,
σαν πήγε για το στέφανο μπροστά της:

Τέτοιος στο τρέξιμο είμ' εγώ,
τα χέρια κι η καρδιά δεν πάνε πίσω,
μα και στους νέους συχνά
φυτρώνουνε ψαρά μαλλιά
και πριν απ' το σωστό καιρό της ηλικίας.