Πάμπλο Νερούδα, Ποιήματα



της Άννας-Μαρίας Ιακώβου «Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.»Π.Ν. Με το ψευδώνυμο αυτό και με αυτές τις αντιλήψεις ο Νερούδα κατάφερε να γίνει ένας μεγάλος ποιητής από τον έρωτα ως την πολιτική και παρά τα εμπόδια που συνάντησε. Ένα νόμπελ λογοτεχνίας και μία πλούσια πολιτική δραστηριότητα τον χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Η γραφή του, παράξενα ρυθμική, κρύβει την πραγματική του διάθεση για ζωή, για ένταση. Η συλλογή "Ερωτικά ποιήματα", που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Αγαθής Δημητρούκα, συγκεντρώνει τα πιο δυνατά ποιήματά του για τον έρωτα. Μοιάζει λες και ζούσε το καθετί στο έπακρο, σαν τα συναισθήματα να γίνονταν ευθύς στο μυαλό του εικόνες, τις οποίες ύστερα εκείνος αποτύπωνε με λέξεις. Για τον έρωτα. Α.Μ.Ι. Αν με ξεχάσεις Θέλω να ξέρεις κάτι. Ξέρεις πως είναι αυτό: αν κοιτάζω στο κρυστάλλινο φεγγάρι, στο κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου, αν αγγίζω κοντά στη φωτιά την ανεπαίσθητη στάχτη ή το ρυτιδιασμένο κορμί του ξύλου, όλα με φέρνουν σε σένα, σαν όλα αυτά που υπάρχουν αρώματα, φώτα, μέταλλα, να ήταν μικρά καραβάκια που πλέουν προς εκείνα τα δικά σου νησιά που με περιμένουν. Όμως, αν λίγο λίγο σταματήσεις να μ’ αγαπάς θα σταματήσω να σ’ αγαπώ λίγο λίγο. Αν ξαφνικά με ξεχάσεις μη με ψάξεις, θα σ’ έχω ήδη ξεχάσει. Αν τον σκέφτεσαι μακρύ και τρελό, τον άνεμο απ’ τις σημαίες που περνά από τη ζωή μου και αποφασίσεις να μ’ αφήσεις στην ακτή της καρδιάς όπου έχω ρίζες, θυμήσου ότι ετούτη εδώ τη μέρα, ετούτη εδώ την ώρα σηκώνω τα χέρια μου και οι ρίζες μου βγαίνουν σε αναζήτηση άλλης γης. Μα αν κάθε μέρα, κάθε ώρα, νιώθεις ότι είσαι προορισμένη για μένα με αμείλικτη γλυκύτητα. Αν κάθε μέρα σκαρφαλώνει ένα λουλούδι στα χείλη σου να ψάξει για μένα, αχ αγάπη μου, αχ δική μου, μέσα μου αυτή η φωτιά ολόκληρη επαναλαμβάνεται μέσα μου τίποτα δεν εξαφανίζεται, τίποτα δε λησμονιέται η αγάπη σου δίνει τροφή στην αγάπη μου, αγαπημένη, και για όσο ζεις θα είναι στα χέρια σου χωρίς να αφήνει τη δική μου. * Απουσία Σε έχω μετά βίας αφήσει, είσαι μέσα μου, κρυσταλλένια, ή τρέμοντας, ή με ανησυχία, πληγωμένη από μένα, ή κυριευμένη από αγάπη, όπως όταν τα μάτια σου κλείνουν μπροστά στο δώρο της ζωής αυτό που και τώρα και πάντα σου δίνω. Αγάπη μου, βρήκαμε ο ένας τον άλλο διψασμένο και ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα, βρήκαμε ο ένας τον άλλο πεινασμένο και με δάγκωσες και σε δάγκωσα σαν η φωτιά να δάγκωνε αφήνοντας πληγές επάνω μας. Μα περίμενέ με, φύλαξε για μένα τη γλυκύτητά σου, Θα σου δώσω ,ακόμη, ένα τριαντάφυλλο. * Η βασίλισσα Σε ονόμασα βασίλισσα. Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες. Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες. Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες. Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα. Όταν περπατάς στο δρόμο κανείς δε σε αναγνωρίζει. Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει το από κόκκινο χρυσό χαλί που πατάς καθώς περνάς, το χαλί δεν υπάρχει. Κι όταν εμφανίζεσαι όλοι οι ποταμοί ακούγονται στο κορμί μου, καμπάνες σείουν τον ουρανό κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο. Μονάχα εσύ κι εγώ, μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου, τον ακούμε. http://www.vakxikon.gr/content/view/794/3453/