Ημερολόγιο

Χριστέ
Να λοιπόν που πέρασε χρόνος ολόκληρος χωρίς να Σε σκεφτώ
Από τότε που έγραψα το Πάσχα, το προτελευταίο μου ποιήμα
Η ζωή μου έχει αλλάξει 
Αλλά εγώ μένω πάντα ο ίδιος
Μέχρι και ζωγράφος θέλησα να γίνω
Ορίστε, οι πίνακες που έκανα, είναι αυτοί που σήμερα το βράδυ κρέμονται στους
τοίχους 
Μου δείχνουν περίεργες εικόνες στα μέσα μου που με κάνουνε 
 Να Σε σκεφτώ.

Χριστέ
Η ζωή
Είναι το μόνο που ’χω ψάξει να καταλάβω σε βάθος

Μου κάνουν κακό οι πίνακές μου
Είμαι πολύ παθιασμένος
Όλα είναι πορτοκαλιά.

Πέρασα μια θλιβερή μέρα να σκέφτομαι τους φίλους μου
Και να διαβάζω εφημερίδα
Χριστέ
Εσταυρωμένη η ζωή στη μεγάλη ανοιχτή εφημερίδα που κρατάω με χέρια απλωμένα
Κι ανοιχτά
Σε έκταση
Φωτοβολίδες
Αναβρασμός
Κραυγές.
Θα ’λεγε κανείς σαν αεροπλάνο που πέφτει.
Είμαι εγώ.

Πάθος
Φωτιά
Μυθιστόρημα σε συνέχειες
Εφημερίδα
Όσο κι αν δε θες να μιλάς για τον εαυτό σου
Πρέπει μερικές φορές να ουρλιάζεις 

Είμαι ο άλλος
Πολύ ευαίσθητος.