Κυρία Λουκίδου τι είναι ο χρόνος για εσάς;
Ο χρόνος είναι φτιαγμένος για τις συνειδήσεις μας. Για την ακρίβεια, για τη διαμόρφωση της συνειδητότητάς μας.
Το πεπερασμένο, που προς το παρόν είμαστε, θέλει χρόνο μέχρι να αντιληφθεί την αιωνιότητα που δικαιούται και στην οποία ανήκει.
Μέχρι τότε, αποκομμένοι καθώς είμαστε από την πηγή της Ζωής, που είναι η σύνδεση με το Πνευματικό φως, τείνουμε να μιμούμαστε τον Δημιουργό, καταθέτοντας δημιουργίες που ευελπιστούμε -αυτές τουλάχιστον- να αντέξουν στον χρόνο, σαν μια υποτυπώδη αντίσταση στο αμετάκλητο του θανάτου.
Ο χρόνος όμως είναι το απαραίτητο μεσοδιάστημα, μέχρι να ωριμάσει η ανθρωπότητα, προκειμένου να αποδείξει ότι της ανήκει το «πάντα».
Και όταν μιλώ για ωριμότητα, αναφέρομαι στη σταδιακή απεξάρτηση του ανθρώπου από τη μικρότητα, την κακία και την εχθρότητα.
Δε θα είχε άλλωστε κανένα νόημα η αιωνιότητα, αν επρόκειτο να διαιωνίσει το κακό και μίζερο που ακόμα δυστυχώς εκπέμπουμε.
Αν η αγάπη μετουσιωθεί σε αβίαστη κατάσταση βίου, τότε πιστεύω ότι ο χρόνος θα πάψει να υφίσταται, καθώς με έναν μαγικό τρόπο θα γίνουμε αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι. Θα ενωθούμε με την αγάπη που συνδέει, συντηρεί και διαιωνίζει τη ζωή.
O Σεφέρης είπε «μη μας προλάβει ο καιρός». Πώς μπορούμε να αντισταθούμε στον χρόνο;
Η μεγαλύτερη αντίσταση στον χρόνο είναι η συμφιλίωση μαζί του.
Γιατί να μην τον αντιμετωπίσουμε σαν σύμμαχο που μας παρέχει τη διάρκεια, ώστε να αλλάξουμε, να αναμορφώσουμε, να επιλέξουμε;
Συμφιλίωση είναι βέβαια και η ίδια η δημιουργία ως εσωτερική αλλά και εξωτερική πραγματικότητα, είναι η διάλυση του «εγώ» μέσα στο «είναι».
Αυτό είναι ό, τι πιο οδυνηρό για τον άνθρωπο, ο οποίος, ενώ ξεκινά τη ζωή του μαθαίνοντας όλους τους τρόπους, προκειμένου να ξεχωρίσει και να διακριθεί, ξαφνικά καλείται να διαλύσει το εγώ ή έστω να το εντάξει σε ένα «είναι», που έχει ωστόσο εντός του ψήγματα αιωνιότητας.
Μας προλαβαίνει ο καιρός, όταν κινούμαστε έξω από εμάς, πυγμαχώντας με σκιές που επινοούμε, για να έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάποιοι αντιμάχονται την αδιαπραγμάτευτη αξία μας! Αστεία πράγματα! Ακούσαμε ποτέ το φως να φωνάζει «φέγγω, φέγγω!!!»;
Έχετε γράψει επτά ποιητικές συλλογές. Υπάρχει κάποιο κοινό θέμα που τις συνδέει; Πώς θα περιγράφατε την καθεμία ξεχωριστά;
Η απώλεια, ο έρωτας και φυσικά όλα όσα πλήττουν την αξιοπρέπειά μας είναι φαντάζομαι ο κοινός παρονομαστής της θεματολογίας όλων των ποιητών. Εντούτοις, καθένας με τη δική του φωνή μιλά γι’ αυτά τα θέματα, τη δική του διαμαρτυρία αρθρώνει και με το δικό του ύφος αναζητά την ταυτότητά του μέσα από τη γραφή. Εκείνη η συλλογή που θα έλεγα ότι επικεντρώνεται αποκλειστικά στον θάνατο είναι «Ο όροφος μείον ένα» από τις εκδόσεις Καστανιώτη που έχει κοινό θεματικό κέντρο τον θάνατο και την πορεία ως αυτόν, με αφορμή την περιπέτεια υγείας του πατέρα μου με τον καρκίνο.
Η τελευταία συλλογή μου «Το επιδόρπιο» εκδόσεις Κέδρος πραγματεύεται τα θέματα με πιο θεατρικό τρόπο.
Τι είναι για εσάς η ποίηση;
Η ποίηση είναι μία αντίσταση, μια διαμαρτυρία για όλα όσα η ανθρωπότητα, αν και δικαιούται, εντούτοις τα στερείται δραματικά!
Είναι μια απόπειρα επανασύνδεσης του ανθρώπου με την αρχή του, που είναι η Αθωότητα και η Αγάπη. Μέσα από την ποίηση αναζητούμε εκείνες τις χρυσές κλωστές που μας είχαν δεμένους με το παιδί που ήμασταν και με την αγάπη απ’ την οποία αποκοπήκαμε. Αυτές ψάχνουμε να μας οδηγήσουν στα στέρεα μονοπάτια που απαρνηθήκαμε, γιατί δυστυχώς πειστήκαμε πως κάπως έτσι θα ωριμάζαμε.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Έχουν επιδράσει στον τρόπο γραφής σας;
Πολλοί ποιητές είναι αγαπημένοι και αμετακίνητα παρόντες -αθέατοι και διακριτικοί- την ώρα της γραφής του ποιήματος.
Ο Θέμελης, η Καρέλλη, ο Βαρβιτσιώτης, ο Σαχτούρης, ο Καρούζος, ο ύστερος Λειβαδίτης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Λεοντάρης, ο Βαρβέρης αλλά και πολλοί ζώντες ποιητές, έλληνες και ξένοι, που είναι σχολείο και μάθημα υψηλής αισθητικής, ο καθένας με τον τρόπο του να αντιλαμβάνεται και να μεταδίδει το ανεκπλήρωτο.
Υπάρχει συνταγή επιτυχίας στη συγγραφή ενός ποιήματος;
Το αισθητικό κριτήριο είναι κάτι που με τον καιρό αποκτιέται ύστερα από πολλά διαβάσματα, από πολλά γραψίματα και οπωσδήποτε ύστερα από ακόμα πιο πολλά σβησίματα. Η ίδια η προσωπικότητα του ατόμου, η διάλυσή του μέσα στον λόγο και η αναζήτηση της βαθιάς σιωπής που λαμπυρίζει είναι στοιχεία που με τον καιρό αποκτιούνται. Οπωσδήποτε, η συγκίνηση είναι το ζητούμενο ως κατάσταση λεπταίσθητης και αδιόρατης επιδρομής ενός λυγμού που υποφώσκει. Η συγκίνηση όμως παράλληλα με έναν λόγο που να έχει λόγο ύπαρξης, έναν λόγο που να μιλά σιωπώντας και να σιωπά λέγοντας.
Ο T.S. Eliot το είπε καθαρά: «Η ποίηση δεν είναι µια απελευθέρωση συναισθήµατος, αλλά µια απόδραση από το συναίσθηµα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας, αλλά µια απόδραση από την προσωπικότητα. Και συνεχίζει: Αλλά βέβαια, µόνον όσοι έχουν προσωπικότητα και συναίσθηµα γνωρίζουν τι σηµαίνει να θέλεις να δραπετεύσεις από αυτά».
Παίζει κοινωνικό ρόλο η ποίηση, κι αν «Ναι», πώς μπορεί να συνδράμει στη συνολική κρίση της ελληνικής κοινωνίας;
Η ίδια η πράξη της γραφής είναι μια πολιτική πράξη και κατ’ αυτόν τον τρόπο η ποίηση αντιστέκεται με όπλο της τη γλώσσα, τον αλεξίσφαιρο αυτό οργανισμό που προφητεύει και ανακαλεί, δηλώνει και επιτίθεται, μετατοπίζοντας την όραση με όχημά της τη μεταφορά. Μια μετατόπιση που θα αποδειχτεί πιο επίκαιρη από ποτέ, ιδιαίτερα τώρα που συντελούνται στον κόσμο αλλεπάλληλες οικονομικοκοινωνικές μετατοπίσεις. Η ποίηση διδάσκει την αντίσταση στη φθορά και γενικά την αντίσταση σε κάθε τι αμετάκλητο. Είναι λοιπόν σημαντική η συνδρομή της τώρα που πάει να γίνει αμετάκλητη η επιδρομή της σύμβασης και η παντελής απουσία αισθητικής από τη ζωή μας. Αυτή η τελευταία άλλωστε ευθύνεται και για την κρίση στην ηθική που ουσιαστικά βιώνουμε τώρα.
Ποιο είναι το δικό σας στοίχημα μέσα από τον ποιητικό λόγο;
Δε βάζω κανένα στοίχημα. Συνεπής στην αλήθεια μου κάθε φορά προσπαθώ να είμαι και να αφουγκράζομαι τη βουή μέσα μου. Κάθε παρέκκλιση από το ανεπιτήδευτο αργά ή γρήγορα μας εκθέτει ανεπανόρθωτα. Στόχος θα έλεγα είναι να διασωθεί η ποίηση μες στα ποιήματα.
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. Ασχολείται με την ποίηση και το λογοτεχνικό δοκίμιο.
ΠΟΙΗΣΗ:
Λυπημένες μαργαρίτες (εκδ. Εγνατία, 1986)
Το τρίπτυχο του φέγγους (1993)
Εν τη ρύμη του νόστου (εκδ. Αρμός, 1999)
Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (εκδ. Καστανιώτη, 2004)
Όροφος μείον ένα (εκδ. Καστανιώτη, 2008, β΄ έκδ. 2009)
Το Επιδόρπιο (εκδ. Κέδρος, 2012, γ΄ έκδ. 2013) Υποψήφιο για Κρατικό Βραβείο.
http://cantfus.blogspot.gr/2015/01/blog-post_69.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου