Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Gyorgi Petri, δύο ποιήματα

gyorgi-petri30.11.14
fav-3
Συνήθως έρχεται το πρωί
Συχνά ξυπνάω σαν μετά τον θάνατό μου
Αυτός είναι ένας (ελαφρά πιο βαθύς) τρόπος
να πεις ό,τι στην καθημερινή γλώσσα
θάταν: αισθάνομαι σαν ένας καινούργιος άνθρωπος
Στενό μισόφωτο πάνω από μια σταλιά κρασί,
αβέβαιη άκρη φωτός πάνω σε κάποιο μακρινό μεταλλικό αντικείμενο:
όλα αυτά αρθρώνονται – σαν μια πρόταση
αν και όχι περισσότερα παρά η εντύπωση του μοναδικού.
Ένα κομμάτι επιγραφής σε πορώδη πέτρα
που πρέπει σίγουρα να κυλήσει στην άκρη
Στο ατελείωτο πρωινό προσπαθώ
να ξεχωρίσω ποιος είμαι
από το περιβάλλον μου. Στο μεταξύ η ανάγκη
φυσικά εξαναγκάζει δραστηριότητα:
ανοίγω απότομα το παράθυρο, πίνω νερό, αδειάζω τα έντερά μου
και αν και όλ’ αυτά οπωσδήποτε διαταράσουν την ρεμβώδη μου
——διεύρυνση,
έχουν επίσης και πλεονεκτήματα. Μια οδοντόβουρτσα βοηθάει
να προσδιορίσει (μέσα σε μια περίοδο κάπου πενήντα χρόνων) την
——εποχή στην οποία ζω·
τα σημάδια που βρίσκουν κακογραμμένα
σ’ ένα κομμάτι χαρτί: Τηλεφώνημα G.B. στις 9 π.μ.
δεν είναι μόνο πειστική απόδειξη γραμματοσύνης
αλλά επίσης ενός (σχετικά) υψηλού επιπέδου πολιτισμού. Επιπλέον
το γράψιμο
δείχνει ότι ο γράψας ξέρει ουγγρικά (πράγμα που αυτό καθαυτό
δεν δείχνει τον τόπο καταγωγής).
Τότε το κουδούνι χτυπάει και φτάνεις.
Και εγώ – μπορούσα να κάνω αλλιώς; – αναβάλλω
την τελική ικανοποιητική απάντηση
στο ερώτημα, και: Είμαι όποιος είμαι
- πρέπει, προ πάντων, να είμαι κάποιος, δεν πρέπει; -
μ’ εμπιστοσύνη στα ένστικτά μου, σου προσφέρω καφέ
και ρωτάω: Τι γίνεται;
αν και κατανοώ το αναπάντητο της ερώτησης.
fav-3
Τραγούδι
Δεν λαχταράω τίποτα περισσότερο
από τις κομψές λειτουργικές
μορφές μπουκαλιών και ποτηριών
Ας τη λύπη
να πάρει μακριά τις διεφθαρμένες χάρες της
Δεν κλαίω πια για κανέναν
Η εποχή μας ψάχνει για άδεια
αρμονία
ο σκοπός της σίγουρα στο μέλλον
Ανάμεσα στο τέλος της μιας κουλτούρας
και την αρχή της άλλης
θα ήταν πολύ ωραία να βολτάρω μαζί σου
στο ηλιόλουστο γρασίδι πλάι σε μια λιμνούλα.
*
Gyorgi Petri, Ούγγρος ποιητής. Βουδαπέστη το 1943.
Πρώτη δημοσίευση περιοδικό “λέξη” τ.8 Οκτώβριος 1981

μετάφραση Ρούλα Κακλαμανάκη

http://staxtes.com/2003/?p=5199

Δεν υπάρχουν σχόλια: