[Αντιλαλούν οι κραυγές νηστικών μανάδων]

                   

Αν είχαν το μεσαίο αγγελούδι φυλαγμένο, θα το ονόμαζα Μαρία.

Θα άνοιγα μια αγκαλιά, έστω και με τα νύχια, παρέα να το έχω, το τυχερό μου αστέρι, να με καλοδεχτεί, να με φιλοξενήσει στο άπλετο Φως. Θεέ μου,                              

ΤΙ γράφω; Ξέρω!

ΔΕΝ είμαι η μόνη.

Τρυπούν οι αδύναμες φωνούλες τα αυτιά, φωνάζοντας την ορφάνια τους.

Αντιλαλούν οι κραυγές νηστικών μανάδων με τα πεσμένα στήθια, ράπισμα των σάπιων ευνοουμένων της χορτασμένης Τάξης.

Οι άνδρες, έχουν αγριέψει.

Ίσως ποτέ τους δεν ηρέμησαν.

Τα κοστούμια, υποκρισία.

Οι χλαμύδες, φανατισμός.

Όσο βαθύτερα εντρυφάς στην Ιστορία, τόσο σαρκοβόρες τίγρεις και λέοντες ξεπετάγονται.

Οι γυναίκες; Κορμιά, προς εύκολη λεία.      

Ο νους;

Άγνωστος Χ !

Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."