Όπως οι ποιητές

Οι χτύποι της καρδιάς σου
-απότομοι ήχοι νεκρών βαγονιών-
μέταλλα παροπλισμένης ατμομηχανής
που συστέλλονται,
που τρομάζουν
από εκτροχιασμούς ονείρων.

Τα χέρια σου βιδωμένα
στα έμβολα των ακίνητων τροχών
με το ρολόι, στ’ αριστερό, σταματημένο.

Τα πόδια σου μισοφαίνονται·
χορταριασμένες ράγες
-άνεμοι παίζουν με τα λυμένα σου κορδόνια.

Η σιωπή σου σκοτάδι,
σφιγμένο στομάχι,
κόμπος στο λαιμό.

Το πρόσωπό σου ανέκφραστο
φεγγάρι,
μάτι δακρυσμένο.

Διάσπαρτη κόκκινη σκουριά
σε ζωγραφιά
το βλέμμα σου.

Έφυγες από την πόλη
πριν να πεθάνεις εγκλωβισμένος,
τώρα κι από τον έρημο σταθμό
ζητάς να ξεκολλήσεις

όπως οι ποιητές

δεν χώρεσες
ποτέ
πουθενά.



_____________________________

*Από την συλλογή «Χαμένες Ψηφίδες» του Θοδωρή Βοριά , 2012

https://arxigramma.wordpress.com/