ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ- ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ

                       

Ιωλκός-Κολχίδα(Σότσι)= Όλβιες Ώρες

Ξεκίνησαν οι Έλληνες του τότε κόσμου, από τη Γη των Αθανάτων, στοχεύοντας την Εύδιο Ακτή της Δυναστείας των Πάγων. Τύφλωναν οι ασπίδες τους τον υπερόπτη Ήλιο. Προσκαλούσαν κάθε νύχτα την ανοχή της Σελήνης.

Πενήντα αγέρωχες Τριήρεις, με κουπιά που ανάσαιναν ικμάδα, ανακάτωναν τα σωθικά τού Αιγαίου.

Προκαλούσαν τον Ποσειδώνα.

Θυσίαζαν τη ψυχή τους στην εύνοια των Θεών.

Προχωρούσαν για το υπερπόντιο ταξίδι της αιωνιότητας, ακάθεκτοι.

Με ούριους ανέμους, με μίση και θεϊκές υποσχέσεις, αποχαιρέτησαν την Ιωλκό, διάβηκαν τον πόντο της Έλλης,

πλεύρισαν στις ανάσες της Μαύρης Θάλασσας κι ακούμπησαν την Ελπίδα πάνω στην αχόρταγη λαχτάρα της κυριαρχίας του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η θρυλική πλέον Κολχίδα, έδωσε ακόμη μία μάχη για να λούζεται στο φως της Ιστορίας.

Θεϊκές εύνοιες μαζί κι αντιζηλίες, ήρωες αδιάφανοι ή και ημίθεοι, Μύθοι αιμάσσοντες, κερήθρες αιώνιες της παγκόσμιας Δόξας μας,

αναστήθηκαν σε ουρανομήκη αναβίωση, εδώ, στην Κολχίδα, το εύμνημο Σότσι του σύγχρονου κόσμου.

Τυχερή να ζω την  Τέχνη στην τελειοποίηση των αθλημάτων, την αγωνία των αθλητών, στην μαγεία των Θεσμών της γείτονος Ήλιδας,

όπου αναβιώνουν δραματικά στην αγκάλη της αρχαίας Κολχίδος.

                                                                                                                                                                                          

                                                    

ΓΙΑ ΣΕΝΑ (στη γιορτή της Μητέρας)

Για σένα τώρα άρχισαν να σκορπούν οι κόκκινες, παραβγαίνοντας με τις λευκές, αζαλέες τα μαγιάτικα φωνήεντά τους.

Γλυκανασαίνουν με τη δική μου αγάπη στον ήλιο που τις επισκέπτεται, διαπερνώντας από τον πνιγμένο στο βουτυρένιο πράσινο, πλάτανο, καλωσορίζοντας τους κοκκινολαίμηδες που ερωτεύονται αδιάφοροι για την επερχόμενη βροχο-θύελλα της νύχτας.

Μισοφαγωμένη η σελήνη, δανείζεται φως επίχρυσο κι αργοβαδίζει με πρωτοπόρο τον δικό της Εραστή σε παράλληλη τροχιά ευφορίας.

Στιγμές που επαναλαμβάνονται, κάθε μήνα, μα όλα ήταν ένα ανάμεικτο ποτήρι παρθένο κρασί και μνήμη...

Ίσως οι ευχές για τη "Μάνα" ζαλίστηκαν με το γαλάζιο του ουρανού που ειρωνεύεται τους μετεωρολόγους.

Μάνα Πατρίδα, δεν ξέρω πλέον ποιος είναι ο προδότης και ποιος ο προδομένος...

Ακόμη η ανάμνηση συμμαχεί

με τους παλμούς της καρδιάς

να μηδενίζει την ορμή του Τοξότη.