ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Πόσοι και πόσοι στις νυχτερινές κάμαρες μέσα
Δεν ξεστρώνουν με τα εύθραυστα χέρια τους
Τα μολυβένια σεντόνια

Τυφλό το μάτι του εκκρεμούς
Η μοναξιά
Κρέμεται από το σπανιολέτο
Και το παντζούρι
Χτυπάει σάμπως λαβωμένου άγγελου φτερούγα

Όσοι δεν κοιμούνται περιμένουν
Περιμένουν τον άνεμο
Του κόσμου το τέλος περιμένουν

Αχ να και η αυγή με χρώματα σμέουρου:
Τη στυφή ξαναπαίρνει η ζωή γεύση του αίματος

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.