ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΪΤΑΣ

Ο Βασίλης Φαϊτάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χωρίς να πάρει το πτυχίο του και εργάστηκε στην τράπεζα της Ελλάδος ως το 2002. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη λογοτεχνία στο περιοδικό «Νέα Εστία» το 1966.

Έχει εκδόσει τις ποιητικές συλλογές:
Άποικοι της νύχτας 1966
Γράμματα στον κόσμο 1980
Υστερόγραφα για το αύριο εκδ. «Μανδραγόρας» 2010
Συνάντηση με το σύμπαν εκδ. «Μανδραγόρας» 2011
Ρους και Ροή εκδ. «Μανδραγόρας» 2014
Ο Αλχημιστής του Χάους  «Μανδραγόρας» 2015

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ (2015)

ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ

Ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω

ένα αληθινό ποίημα
ο πόθος μου ήταν μόνο να γνωρίσω
τις αισθήσεις που μου έλειπαν
να βρω μια συγκεκριμένη σταγόνα απαστράπτοντος ύδατος
στα βάθη ενός μυθικού ωκεανού.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Στην αρχή της ζωής γραμμένο το εφήμερο
γνώση στη λάμψη της αστραπής χαραγμένη
όσα ο άνεμος παίρνει κυλώντας
το κενό θηρευτής ναυαγίων συναρμολογεί
και το κύμα το αβάσταχτο λάθος εξαγνίζει
ιχνηλάτες στο έλεος χαμένοι
ό,τι ακόμα αντιλαμβάνονται σαν άνοιξη διασχίζουν
ένα ηττημένο ραντεβού στις χαώδεις ρίζες θυμούνται
στην πατρογονική ερημιά οδοιπόροι.

Η επόμενη στιγμή ποια θα ‘ναι τι θα φέρει
τι άλλο είναι η επανεκκίνηση
από μια νεανική ωδή για το τέλος
ο ορίζοντας η μοναξιά το χέρι
που ζωγραφίζει τους αστερισμούς
σκηνικό παράστασης που δεν μας ανήκει.

Η σοφία καθελκύεται στο πέραν.

ΚΑΡΟΥΖΕΛ

Η ζωή γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό της
καρουζέλ
στο κέντρο μια απειροελάχιστη οπή
κβάντο του τίποτα
κινεί τα πάντα
για να επιστρέψουν στο άπειρο.

ΤΡΙΖΟΝΙ

Όταν τα βήματα τον φέρνουν
στο πατρικό του σπίτι δίχως στέγη
μάτι ορφανό
κάτω απ’ τη φουσκονεριά των άστρων
δίαυλος ερειπίων ανάμεσα
στις προσδοκίες και τα φυλλώματα της νύχτας
ιστία πανιά υψωμένα
πορεία στη μακρά σιγή
αργοπορημένος επιβάτης που ξέχασε να φύγει
τριζόνι προδομένη ηχώ των προγόνων
σείοντας τον χρόνο
επιστρέφει λάμνοντας
βαρκάρης του χαμού
κυλάει στο γενέθλιο κύμα
για κει που κανείς δεν περιμένει
το λίκνο που γεννήθηκε μόνος.

ΑΝΤΑΡΣΙΑ

Το κέντρο του θαύματος παντού
το πεπρωμένο τού πουθενά
όλη μας η γνώση ερωτηματικά
ίσως να σήμανε η ώρα να συναντηθούμε
μ’ αυτό που γυρεύει να εμφανιστεί
ή τις αισθήσεις μας η αλήθεια ανεπανόρθωτα προσπέρασε
κι εμείς πρόσφυγες μες στο θαύμα
ποιμένες της έκστασης του κενού
για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
αν με τραβάει κάτι είναι η δόνηση
πριν απ’ την πτήση των πουλιών
και η αλχημεία των άστρων στ’ αρχαία μουράγια
ρίχνει η ζωή τα δίχτυα και ανασύρει
τον χρόνο και την περιπλάνηση
το τέλος του παιχνιδιού παίχτηκε ερήμην
κάπου αλλού
δεν θέλω να περιμένω άλλο
όρθιος μιλώ
για την ψυχή που πυρακτώνεται και λάμπει
για τον καπνό την τέφρα που αναθρώσκει.