ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Ήμουνα λέει κι εγώ κάποτε εκεί
επισυναπτόμενη στα διαμορφωμένα
κατά το δοκούν και τα υπέρβαρα.
Κι ήταν όλα λέει, ευπρεπώς
ταξινομημένα πάνω σε τραπεζομάντηλο
καλό και με πρωτοχρονιάς ζήλο.
Ο ταχυδρόμος πηγαινοερχόταν με χέρια
γεμάτα μέλλον κι επιτεύγματα
ενώ τα παπαγαλάκια στη βεράντα
ασχημονούσαν όπως πάντα τρυφερά.
Τριγύρω οδοσήμανση και πινακίδες
διευκόλυναν οπωσδήποτε, οτιδήποτε
μη μεταβλητό.

Ήμουνα λέει, ένας συνηθισμένος
τριακονταετής Πελοποννησιακός πόλεμος
όταν αίφνης κι εντελώς αναίτια
διατάχθηκε κατάπαυση του πυρός.
Λευκές σημαίες κυμάτιζαν στους δρόμους
κι ας μη λειτουργούσαν οι μπάρες οι ηλεκτρονικές
κι ας μην είχαν οι γνώστες και προγνώστες
σε τίποτα πια να στοιχηματίσουν
κι ας μες της μνήμης τα χαλάσματα
ακόμη τα χρυσαφικά μου ψάχνω
κι ας τόσα και τόσα μαθήματα σκοποβολής
πήγανε στο βρόντο.

Δες με λέει τώρα, μόνο σύννεφο
και διάρκεια, διάρκεια κι εγκατάλειψη
στην αμετάκλητη πλευρά του κόσμου!