Του κήπου που το περιβάλλει
Ήλιοι του πιάνουν το χέρι
Ντρέπεται να κυκλοφορήσει γυμνό
Ένα λουλούδι φυτρώνει στο στόμα του
Το κόβει παίζοντας ένα παιδί
Και το καρφώνει στον ουρανό.
Την άλλη μέρα έβρεχε από νωρίς
Μυρωδιές πρόωρης άνοιξης. Είμαι λάτρης της ηδονής του σώματος
Δαγκώνει τη ρόγα του ο άνεμος
Μετά το παρασέρνει σ’ ένα κρεβάτι
Τραντάζεται η γη απ’ το βογκητό του
Μια στάλα αίμα πέφτει στο σεντόνι
Ροζ κορδέλες τυλίγουν το σκηνικό
Στο τέλος αγκαλιάζονται σφιχτά
Μαζεύει ο καθένας τα κομμάτια του
Και τα βάζει σε βάζο να μη μαραθούν. Είμαι λάτρης της μοναξιάς του σώματος
Σ’ ένα δωμάτιο για χρόνια λιμνάζει
Πιο έρημο κι απ’ το φεγγάρι
Κάποτε τα μεσάνυχτα τ’ ακούς να κλαίει
Σκονισμένο δέρμα σε ακινησία
Πάνω του κάθεται ένα πουλί
Του λέει ιστορίες για το χειμώνα
Δίπλα το ραδιόφωνο παίζει μπαλάντες
Κι οι απουσίες ετοιμάζονται για προσκλητήριο. Είμαι λάτρης της φθοράς του σώματος
Σκιάχτρο θλιβερό σε αποσύνθεση
Ζαρωματιές σαν φίδια στο πρόσωπο
Κερί που λιώνει σε αργό τέμπο
Πλάι του ένα ρολόι του μπήγει καρφιά
Γυαλιστερά φέρετρα κάνουν προθέρμανση
Κι αυτό βγαίνει στους δρόμους φοβισμένο
Μπαίνει στην τσάντα του ταχυδρόμου
Τι απέγινε κανείς δεν ξέρει. http://www.bibliotheque.gr/article/52672 [Από τη συλλογή ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ,
Εκδόσεις Στοχαστής]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου