[Θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος]

Ενθουσιασμένη σε ανακάλυψα

Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών να παιχνιδίζουν γύρω σου

Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου

Όλοι μιλούσαν γι’αυτό το πλεονέκτημα

που θα μου αποκαλύψεις

Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί

Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία μικρή

Είναι τρόπος να υπάρχεις

Όπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου

Και κοιτάς έξω σαν να ακούς το κύμα

Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε

Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες

Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα

Αν πρέπει να ταχτώ

Θα ταχτώ στη φαντασία

Εδώ που είμαι βρέχει

Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία

Φέρεις την Kίνηση

Τη μανία του πανικού

Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας

Απειλεί η αγάπη ακόμα

Δεν ξέρουμε να λέμε σ’ αγαπώ

Χωρίς αλάτι στα χείλη

Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δύο καθρέφτες

Tι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου

Για να μου αρέσεις τόσο πολύ

Θέλω να σε φιλήσω

Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος

Νίκος Ερηνάκης, ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, Γαβριηλίδης, 2013