Νταν Αλμπεργκότι, δύο ποιήματα -απόδοση Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
Award-winning Poet Dan Albergotti
Τα ατυχήματα συμβαίνουν με ακρίβεια ρολογιού
Για παράδειγμα, τηνώρα που σταματάς το βήμα σου στον αέρα
και μετακινείς το πόδι σου στο πλάι για να μη συνθλίψεις
το γυαλιστερό πράσινο σκαθάρι στο πεζοδρόμιο,
που παραλίγο να το πετύχαινες. Το ρολόι του πύργου της σχολής
σημαίνει από μακριά μεσημέρι κι εσύ σκύβεις να δεις καλύτερα,
εκείνη τη μεταλλική λάμψη του εντόμου. Και τότε
συνειδητοποιείς ότι το φονικό σου βήμα θα ήταν περιττό.
Κάτι έχει ήδη συμβεί, κάτι συντελεσμένο.
Ήδη τα μυρμήγκια έχουν ξεκινήσει την ικανή τους εργασία,
στριφογυρίζοντας το σκαθάρι αργά απ’ τη μια πλευρά στην άλλη,
σαν κύματα που ταλαντεύουν μια κενή βάρκα. Οι καμπάνες
κρατούν το χρόνο, δώδεκα μουντές κινήσεις αργού χορού.
Κάτι κινεί τα μυρμήγκια για λίγο. Κάτι κινεί κι
εσένα να προχωρήσεις. Ο ουρανός είναι τραγικά ο ίδιος,
γεμάτος με μηχανοκίνητα, κελαϊδισμούς, στιγμιαία σύννεφα.
Και μετά βρίσκεσαι στην κουζίνα σου, και κόβεις κρεμμύδια
στον πάγκο καθώς δάκρυα πέφτουν απ’ τα μάτια σου που καίνε,
περιμένοντας τις βραδινές ειδήσεις ενώ το κοτόπουλο αποψύχεται
στον νεροχύτη, περιμένοντας για τα ατυχή ατυχήματα
που χωρίζουν σε διαστήματα τη μέρα και τη νύχτα με όλες τις ώρες
και τα δευτερόλεπτά τους, και σε βοηθούν να μετράς το χρόνο.
και μετακινείς το πόδι σου στο πλάι για να μη συνθλίψεις
το γυαλιστερό πράσινο σκαθάρι στο πεζοδρόμιο,
που παραλίγο να το πετύχαινες. Το ρολόι του πύργου της σχολής
σημαίνει από μακριά μεσημέρι κι εσύ σκύβεις να δεις καλύτερα,
εκείνη τη μεταλλική λάμψη του εντόμου. Και τότε
συνειδητοποιείς ότι το φονικό σου βήμα θα ήταν περιττό.
Κάτι έχει ήδη συμβεί, κάτι συντελεσμένο.
Ήδη τα μυρμήγκια έχουν ξεκινήσει την ικανή τους εργασία,
στριφογυρίζοντας το σκαθάρι αργά απ’ τη μια πλευρά στην άλλη,
σαν κύματα που ταλαντεύουν μια κενή βάρκα. Οι καμπάνες
κρατούν το χρόνο, δώδεκα μουντές κινήσεις αργού χορού.
Κάτι κινεί τα μυρμήγκια για λίγο. Κάτι κινεί κι
εσένα να προχωρήσεις. Ο ουρανός είναι τραγικά ο ίδιος,
γεμάτος με μηχανοκίνητα, κελαϊδισμούς, στιγμιαία σύννεφα.
Και μετά βρίσκεσαι στην κουζίνα σου, και κόβεις κρεμμύδια
στον πάγκο καθώς δάκρυα πέφτουν απ’ τα μάτια σου που καίνε,
περιμένοντας τις βραδινές ειδήσεις ενώ το κοτόπουλο αποψύχεται
στον νεροχύτη, περιμένοντας για τα ατυχή ατυχήματα
που χωρίζουν σε διαστήματα τη μέρα και τη νύχτα με όλες τις ώρες
και τα δευτερόλεπτά τους, και σε βοηθούν να μετράς το χρόνο.
*
Accidents Happen with Clockwork Regularity, Dan Albergotti
For example, when you catch yourself mid-step
and shift your foot aside to avoid crushing
the brilliant green beetle on the sidewalk,
just missing it. The campus bell tower rings noon
in the distance as you stoop for a closer look,
drawn by the insect’s metallic sheen. And then you see
that your killing step would have been redundant.
Something has happened, something final.
Already the ants are at their efficient work,
twisting the beetle slowly from side to side
like waves rocking an empty boat. The bells
keep time, twelve dull movements of a slow dance.
Something moves the ants for a while. Something
moves you on. The sky is terribly the same,
full of small engines, birdsong, momentary clouds.
And then you are in your kitchen, cutting onions
at the counter as tears roll from your burning eyes,
waiting for the nightly news while the chicken thaws
in the sink, waiting for the unfortunate accidents
that punctuate the day and night and all the hours
and minutes within, that help you tell time.
and shift your foot aside to avoid crushing
the brilliant green beetle on the sidewalk,
just missing it. The campus bell tower rings noon
in the distance as you stoop for a closer look,
drawn by the insect’s metallic sheen. And then you see
that your killing step would have been redundant.
Something has happened, something final.
Already the ants are at their efficient work,
twisting the beetle slowly from side to side
like waves rocking an empty boat. The bells
keep time, twelve dull movements of a slow dance.
Something moves the ants for a while. Something
moves you on. The sky is terribly the same,
full of small engines, birdsong, momentary clouds.
And then you are in your kitchen, cutting onions
at the counter as tears roll from your burning eyes,
waiting for the nightly news while the chicken thaws
in the sink, waiting for the unfortunate accidents
that punctuate the day and night and all the hours
and minutes within, that help you tell time.
Πρόναος
Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να βρω τη Σίντυ
να την ευχαριστήσω που είχε συμφωνήσει με την καλή μου ιδέα
να τρυπώσουμε κρυφά στο παρεκκλήσι του πανεπιστημίου
αργά ένα βράδυ το 1983 για να κάνουμε έρωτα.
Δε θέλω να την ευχαριστήσω μόνο επειδή μου χάρισε
τον άσσο που κρύβω στο μανίκι – «οίκος της λατρείας» -
για κάθε ανόητο παιχνίδι στα πάρτι που αρχίζει με
«Ποιο είναι το πιο παράξενο μέρος που έχεις κάνει ποτέ…;»
Όχι, θέλω να την ευχαριστήσω για την αλήθεια του.
Για το ότι έμαθα πως η καρδιά είναι αγία ακόμα και τότε που
οι δικές μας καρδιές ήταν τόσο εύθραυστες κι άπειρες.
Η αλήθεια: ήταν το 1983 ˙ ήμασταν δεκαεννιά χρονών ˙
πλαγιάσαμε κάτω απ’ το βωμό και κάναμε ένα σιωπηλό κήρυγμα
όχι μόνο για τη θεϊκότητα της σάρκας, αλλά για την χάρη
της καρδιάς κάτω απ’ αυτήν. Ήταν η μόνη ομιλία
που ξέραμε, και οι ψυχές μας ήταν μακάριες.
Συναισθηματισμοί και κλισέ, μπορεί να πεις, αλλά έτσι
λες εσύ. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι αυτό που είναι ιερό.
Κύριε αυτού του άλλου κόσμου, άσε με να ανακαλέσω εκείνη τη νύχτα.
Άσε με να ακούσω ξανά πώς οι ψιθυριστές μας αναφωνήσεις
κοντά στο τέλος έμοιαζαν με ρυθμό ύμνου που ανυψώνεται,
κι άσε με να νιώσω πώς εκείνες οι λησμονημένες λέξεις έρχονταν
από κάποιον άλλον τόπο και σήμαιναν κάτι.
Κάτι, έστω και μόνο για τη μοναδική νυχτοπεταλούδα
που, μέσα στον σκοτεινιασμένο αέρα κείνου του παρεκκλησιού
πετάριζε τα σκονισμένα της φτερά γύρω απ’ τα κεφάλια μας.
να την ευχαριστήσω που είχε συμφωνήσει με την καλή μου ιδέα
να τρυπώσουμε κρυφά στο παρεκκλήσι του πανεπιστημίου
αργά ένα βράδυ το 1983 για να κάνουμε έρωτα.
Δε θέλω να την ευχαριστήσω μόνο επειδή μου χάρισε
τον άσσο που κρύβω στο μανίκι – «οίκος της λατρείας» -
για κάθε ανόητο παιχνίδι στα πάρτι που αρχίζει με
«Ποιο είναι το πιο παράξενο μέρος που έχεις κάνει ποτέ…;»
Όχι, θέλω να την ευχαριστήσω για την αλήθεια του.
Για το ότι έμαθα πως η καρδιά είναι αγία ακόμα και τότε που
οι δικές μας καρδιές ήταν τόσο εύθραυστες κι άπειρες.
Η αλήθεια: ήταν το 1983 ˙ ήμασταν δεκαεννιά χρονών ˙
πλαγιάσαμε κάτω απ’ το βωμό και κάναμε ένα σιωπηλό κήρυγμα
όχι μόνο για τη θεϊκότητα της σάρκας, αλλά για την χάρη
της καρδιάς κάτω απ’ αυτήν. Ήταν η μόνη ομιλία
που ξέραμε, και οι ψυχές μας ήταν μακάριες.
Συναισθηματισμοί και κλισέ, μπορεί να πεις, αλλά έτσι
λες εσύ. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι αυτό που είναι ιερό.
Κύριε αυτού του άλλου κόσμου, άσε με να ανακαλέσω εκείνη τη νύχτα.
Άσε με να ακούσω ξανά πώς οι ψιθυριστές μας αναφωνήσεις
κοντά στο τέλος έμοιαζαν με ρυθμό ύμνου που ανυψώνεται,
κι άσε με να νιώσω πώς εκείνες οι λησμονημένες λέξεις έρχονταν
από κάποιον άλλον τόπο και σήμαιναν κάτι.
Κάτι, έστω και μόνο για τη μοναδική νυχτοπεταλούδα
που, μέσα στον σκοτεινιασμένο αέρα κείνου του παρεκκλησιού
πετάριζε τα σκονισμένα της φτερά γύρω απ’ τα κεφάλια μας.
*
Vestibule
I sometimes wish I could find Cindy
to thank her for agreeing with my fine idea
that we sneak into the university chapel
late one night in 1983 to make love.
I don’t just want to thank her for giving me
the trump card — “house of worship”—
I hold in every stupid party game that begins,
“Where’s the strangest place you’ve ever . . . ?”
No, I want to thank her for the truth of it.
For knowing that the heart is holy even when
our own hearts were so frail and callow.
Truth: it was 1983; we were nineteen years old;
we lay below the altar and preached a quiet sermon
not just on the divinity of skin, but on the grace
of the heart beneath. It was the only homily
we knew, and our souls were beatified.
And if you say sentiment and cliché, then that
is what you say. What I know is what is sacred.
Lord of this other world, let me recall that night.
Let me again hear how our whispered exclamations
near the end seemed like rising hymnal rhythm,
and let me feel how those forgotten words came
from somewhere else and meant something.
Something, if only to the single moth
that, in the darkened air of that chapel,
fluttered its dusty wings around our heads.
to thank her for agreeing with my fine idea
that we sneak into the university chapel
late one night in 1983 to make love.
I don’t just want to thank her for giving me
the trump card — “house of worship”—
I hold in every stupid party game that begins,
“Where’s the strangest place you’ve ever . . . ?”
No, I want to thank her for the truth of it.
For knowing that the heart is holy even when
our own hearts were so frail and callow.
Truth: it was 1983; we were nineteen years old;
we lay below the altar and preached a quiet sermon
not just on the divinity of skin, but on the grace
of the heart beneath. It was the only homily
we knew, and our souls were beatified.
And if you say sentiment and cliché, then that
is what you say. What I know is what is sacred.
Lord of this other world, let me recall that night.
Let me again hear how our whispered exclamations
near the end seemed like rising hymnal rhythm,
and let me feel how those forgotten words came
from somewhere else and meant something.
Something, if only to the single moth
that, in the darkened air of that chapel,
fluttered its dusty wings around our heads.
Aπόδοση ©Μαργαρίτα Παπαγεωργίου
(Τα δυο ποιήματα από τη συλλογή The Boatloads, 2008)
(Τα δυο ποιήματα από τη συλλογή The Boatloads, 2008)
Τα ποιήματα του Νταν Αμπεργκότι μεταφράζονται από τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου για πρώτη φορά στα ελληνικά και δημοσιεύονται με την άδεια του συγγραφέα.
ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΝΤΑΝ ΑΛΜΠΕΡΓΚΟΤΙ της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου
Ο Νταν Αλμπεργκότι, σύγχρονος Αμερικάνος ποιητής, εξέδωσε το 2014 την ποιητική συλλογή Millennial Teeth (Southern Illinois University Press), βραβευμένη στο διαγωνισμό Crab Orchard Series in Poetry Open το 2013, και το 2008 την ποιητική συλλογή The Boatloads (BOA Editions) που είχε βραβευτεί με το A. Poulin, Jr. Poetry Prize. Άλλες δυο συλλογές του, το Charon’s Manifest 2005, και το The Use of the World 2013, κυκλοφόρησαν σε περιορισμένα αντίτυπα. Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια και ομιλίες στην Αμερική, και είναι μέλος του Virginia Center of the Creative Arts. Ίδρυσε το online περιοδικό Waccamaw στο Πανεπιστήμιο Coastal Carolina University στη Νότια Καρολίνα, όπου διδάσκει και έχει την έδρα Λογοτεχνίας.
Ο Νταν Αλμπεργκότι, σύγχρονος Αμερικάνος ποιητής, εξέδωσε το 2014 την ποιητική συλλογή Millennial Teeth (Southern Illinois University Press), βραβευμένη στο διαγωνισμό Crab Orchard Series in Poetry Open το 2013, και το 2008 την ποιητική συλλογή The Boatloads (BOA Editions) που είχε βραβευτεί με το A. Poulin, Jr. Poetry Prize. Άλλες δυο συλλογές του, το Charon’s Manifest 2005, και το The Use of the World 2013, κυκλοφόρησαν σε περιορισμένα αντίτυπα. Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια και ομιλίες στην Αμερική, και είναι μέλος του Virginia Center of the Creative Arts. Ίδρυσε το online περιοδικό Waccamaw στο Πανεπιστήμιο Coastal Carolina University στη Νότια Καρολίνα, όπου διδάσκει και έχει την έδρα Λογοτεχνίας.
Η ποίηση του Αλμπεργκότι, ταυτόχρονα ζοφερή και φωτεινή , χαρτογραφεί ένα αντιφατικό ταξίδι γεμάτο τρόμο αλλά και λαχτάρα, κυνισμό αλλά και ελπίδα. Περπατά σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω απ’ το κενό των διαψεύσεων αναζητώντας το δρόμο της λύτρωσης. Κινείται στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο αρχαίο και το νέο, στον θρησκευτικό σκεπτικισμό και την ανάγκη πίστης, στην υψηλή τέχνη και την λαϊκή κουλτούρα, το παραδοσιακό και το μοντέρνο. Αυτά τα στοιχεία είναι ορατά και στη γλώσσα και την ποιητική τεχνική του. Παραδοσιακά μορφικά συστήματα βρίσκονται δίπλα σε ελεύθερο στίχο, και νέους πειραματισμούς , όπως ένας δικός του τύπος σονέτου. Επιρροές από Βιβλικά κείμενα, ελληνικούς μύθους, Dante, Keats, Shakespeare, Albert Camus, Jack Gilbert, Philip Larkin , Wallace Stevens αναμειγνύονται με αυτές από τη σύγχρονη ροκ μουσική σκηνή, όπως Thom York, Radiohead και Joy Division.
Τα ποιήματα του Αλμπεργκότι πετυχαίνουν να παρασύρουν τον αναγνώστη στον κόσμο των δικών του εμμονών με το μυστήριο, την αμφιβολία, το εφήμερο των πραγμάτων, αλλά και το αιώνιο και ιερό, σε μια αποστολή αναζήτησης του νοήματος της ζωής για τη σωτηρία του κόσμου.
http://staxtes.com/2003/?p=9056
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου