OI EYNOOYMENOI (PABLO NERUDA; Γενικό Άσμα)

Στο μολυβόχρωμο πηχτό τυρί
της τυραννίας ανατέλλει
άλλο ένα σκουλήκι: ο ευνοούμενος.

Είναι ο μέγας άναντρος, ο νοικιασμένος
για να κολακεύει τα βρώμικα χέρια.
Είναι ρήτορας ή δημοσιογράφος.
Ξυπνάει ξάφνου στο παλάτι
και ματσουλάει με ενθουσιασμό
τα αποπατήματα τού άρχοντα,
ασχολείται εμβριθώς και συνεχώς
με τα κόλπα του, θολώνει
τα νερά και ψαρεύει τα ψάρια του
στην εμπυασμένη στέρνα.

Ας τον ονομάσουμε Δαρίο Ποβλέτε,
ή Χόρχε Ντελάνο "Κόκε".
(Το ίδιο κάνει, μπορούσε να λέγεται
κι αλλιώς, είχε υπάρξει κι όταν
ο Ματσάδο συκοφαντούσε το Μέγια
αφού πρώτα τον δολοφόνησε).

Ο Ποβλέτε θα είχε γράψει εκεί
περί "Αναισχύντων Εχθρών"
του "Περικλέους της Αβάνας".
Αργότερα ο Ποβλέτε φιλούσε
τα αλογοπέταλα του Τρουχίγιο
τη σέλα του Μορινίγο,
τον πρωκτό του Γαβριέλ Γονσάλες.

Και χτες όμοια, φρεσκοβγαλμένος
απ' τ' αντάρτικο, νοικιάστηκε
για να πει ψέματα, για να σκεπάζει
εκτελέσεις και πλιάτσικα,
και σήμερα το ίδιο, υψώνει την άναντρη
πένα του πάνω στα βασανιστήρια
στην Πισάγουα, πάνω στον πόνο
χιλιάδων ατρών και γυναικών.

Πάντα ο τύραννος στη μαύρη
μαρτυρική γεωγραφία μας
ξετρύπωνε κάποιον βορβορώδη
πτυχιούχο λογά, που θα σκόρπαγε ψέματα
και θα 'λεγε: "Ο Γαληνότατος,
ο Δημιουργός, ο Μέγας Δημόσιος Ανήρ
που μάς κυβερνά", και θα γλιστρούσε
ανάμεσα στο πορνεμένο μελάνι
τα μαύρα ληστρικά του νύχια.
Όταν θα έχει φαγωθεί το τυρί
κι ο τύραννος θα πέσει μες στην κόλαση
ο Ποβλέτε εξαφανίζεται,
ο Ντελάνο "Κόκε" γίνεται καπνός,
το σκουλήκι γυρνάει ξανά στην κοπριά,
περιμένοντας την αισχρή ρόδα
που παίρνει και φέρνει τυραννίες,
για να εμφανιστεί χαμογελαστός
μ' έναν φρεσκογραμμένο λόγο
για τον τύραννο που σκάει μύτη.

Γι' αυτό, λαέ, πριν από κάθε άλλον,
βρες το σκουλήκι, ξέσκισέ του την ψυχή,
και το λειωμένο υγρό της,
η σκούρα γλοιώδης ουσία της
ας είναι η στερνή γραφή του,
ο αποχαιρετισμός ενός μελανιού
που θα το σβήσουμε από τη γη.

Μτφρ: Δανάη Στρατηγοπούλου