Περί Ασπαλάθων Και Μούργας

Όταν οι κοπετοί κοπάσουν και
οι πλούσιες κόρες που αλιεύσαμε
στα ρηχά της ιστορίας ησυχάσουν
δια παντός και αμετάκλητα και
γίνουνε ποιήτριες της εταιρίας
λογοτεχνών, ακρότατες φωνούλες
σε ξένη γη, σαδομαζό κουφάρια
σε κλουβί της Πειραιώς κλάμπ
τέσσερα πάροδος Ιουλιανού του
παραβάτη και γίνουνε γιρλάντες
στο τρελάδικο της μνήμης,
ταφόπετρες μαρμάρινες, άνθη
που αφεθήκαν δεκαοχτώ χρονώ
στην αλητεία, σαν μεθυσμένοι
φοιτητές επί πτυχίω που εμάθαν
πόσο εύκολα μπαλεύει ο βίος από
άσωτες κραιπάλες και εγίναν κόρες
της ντροπής που τις φωνάζουν
φούλες τα ρεμάλια, μούργα
απιθώνοντας ερωτική στις σούστες
στα ντιβάνια και έρω ντιπ αμάχητο
που γράφει αντί για Σώμα Σόμα
σύνολο δηλαδή και άθροισμα υγρών
και τα τοιαύτα, αυτά που ο περί
ασπαλάθων νους του πρέσβη δεν
τα αμόλησε στους αγγλοσάξονες
κακεντρεχείς που επίναν τσάι στη
Σαχάρα, Βάρκιζες ζαχαρώνοντας
και Γράμμους