όπως κάθε απόγευμα

Κατάβρεξε το πάτωμα

Και βγήκε να πιει το τσάι της
Στο μπαλκόνι
Εκεί που στοίβαζε τις αναμνήσεις
Μια πέτρα από την Πίνδο
Ένα βότσαλο από την Αλόννησο
Ένα αποξηραμένο νεραντζάνθι από την πατρίδα
Μια βροχερή ημέρα στο ελατόδασος
Τότε που έσπασε η ομπρέλα της
Και λιλά γέμισαν τα λακκώματα υφάσματα!


Έπινε το τσάι της
Τι συνήθεια κι αυτή
Να γλυκαίνει τον πόνο
Με ατροφικές στιγμές;
Πάντα το προτιμούσε με γεύση βατόμουρου και μύρτιλου
Στις εξοχές κάποτε έφτιαξε
Μιαν υπέροχη μαρμελάδα άγριου βατόμουρου
Συνήθειες υπεκφυγές σπαράγματα της ψυχής
Εγκιβωτισμένη στα τείχη
Του σκιώδους πανικού
Της γλυκιάς απόλαυσης
Της αναίτιας επιστροφής


Κάθε απόγευμα γύρω στις έξι
Χωρίς αντίτιμο
Ανέβαινε μια νοητή σκάλα
Τι καλά να αποσώνεις τις δουλειές
Και να επιχειρείς μιαν τέτοιαν ανάβαση
Απεκδύεσαι όλες τις απάτες του μυαλού
Στρέφοντας το μοχλό
Μιας χειράμαξας ονειρικής


Εκεί στο μπαλκόνι
Να χαριεντίζεται ο βασιλικός
Με τον άνεμο
Κι εσύ να βουλιάζεις τα δάκτυλα στο χώμα
Σαν να περιμένεις την διάνοιξη του σπόρου
Ή απλά σαν να θέλεις να μετρήσεις
Στο ημερολόγιο της γης
Με πόσες κοφτές ανάσες θα φτιάχνεις
Τα αφεψήματά σου από εδώ και πέρα
Στο μπαλκόνι που ο βοριάς
Θα διεκδικεί καθημερινά από εσένα το ελάχιστο!