Με την κιμωλία της Αλήθειας γραμμένα λόγια και χρώματα
που δεν παραβιάζουν το αγαθό της ελευθερίας.
Συμβαίνουν μέσα μας όλα, συμβαίνει
κατιτί που είναι πιο βαθύ απ’ το δάκρυ και πιο απύθμενο
από τον πιο πικρό καημό.
Ζούμε υφαρπάζοντας παντί τρόπω ιδέες που ανήκουν
στο σύμπαν- όπως
ανήκει πάντα κι είναι ασύνορη
η πονεμένη μας καρδιά..
Η Παρασκευή είναι απάντηση στον θόρυβο της εβδομάδας
που πέρασε. Μένει ζορισμένη και χωρά την υπομονή μας προτού ξεφουσκώσει
περίτρανα. Ο κόσμος καθωσπρέπει σιωπηλός.
Αποκρυπτογραφεί το θάρρος που θα είχε αν…
Όλα αλλιώτικα συντελεσμένα.
Τεθνεούσης της ελπίδας μας, η λύπη νάτην έρχεται.
Μυρμηγκάκια που κυνηγάμε το σπυρί και άρτος ου ευρεθήσεται.
Κλάψε κάτω από το λυγισμένο στάχυ μελαγχολικό παιδί μου
Κλάψε κάτω από το λυγισμένοι στάχυ, απόψε!
Το πρώτο φεγγάρι είναι έγκλημα
Πάντα. Το δεύτερο
Ακούγεται ψυχρό πίσω απ’ τις καλαμιές- όπως ηχείο πόνου.
Ο ουρανός κλέβει παράσταση από τα άστρα και θεσπίζει νόμισμα ευκρίνειας πίσω
από την τζαμαρία σου που βάλει κατά τον Νοτιά.
Μακρινή είσαι, κι όμως κοντά μου!
Σιδερώνεις τα ασπρόρουχα των ονείρων σου και ποθείς να στρέψει η γη κατά τον Έρωτα
που στύλωσε το σύμπαν στις φτερούγες των αγγέλων..
Ανοίγω μια σελίδα που χαμογελά·
Παράγραφο την παράγραφο στοιχειοθετώ την ερωτική πανδαισία·
Λαλεί καλλικέλαδα ο Μάιος
Υποψιάζομαι ευτυχίες πίσω από το γλαφυρό γαρίφαλο, ένα τριαντάφυλλο αδημονεί
Να με σκλαβώσει-
Απελευθερώνομαι πίσω από τις λέξεις που μιλούν ευμάρεια των αισθημάτων και εύοσμη παρουσία..
Υπάρχουν οι μύθοι..
Άνοιξε το φως και πολέμα να ζήσεις ωφέλιμα.
Καθαρά ύδατα διαλέγει η αντανάκλαση,
Αποστήθισέ την και μείνε αγνός όπως οι μέρες προχωρούν και οξειδώνουν
Το φθαρτό, μελαγχολικό κουρασμένο σαρκίο σου..
Καθέτως διοικούμε- κι η βροχή
Καθέτως παραμένει ανυπάκουη·
Εξίσου ανυπάκουα τα φυτά που εισβάλουν στην δασύτριχη
μασχάλη μας,
Ποιά άνοιξη σε ατασθαλία ποιός πυρετός
Που ο εαυτός που είχαμε διαβουλεύεται
ακόμα με την ατολμία: πώς
να σκηνοθετήσεις όταν σε ακουμπά το χάος
Σαν τσούχτρα στα ρηχά της θαλάσσης που αφήνει πάνω σου
το στίγμα της
Και τσούζει όλος σου ο κοίλος έσω κόσμος;
Και διαμηνύεις τριαντάφυλλα, περιπτώσεις
μιας χάρης
Που κι εσύ τηνε γεύτηκες, προτού
Σαπίσουν οι μνήμες και το άοκνο παιδί μεταβληθεί
σε ηχηρό λεμόνι
Που βροντοφώναξε τα γηρατειά του μες
την μάταιη ξινίλα..
Αυλιδείας Αρτέμιδος…
Εντύπωση άνοιξης δίνουν οι αύρες που χιμούν πιο αρχαιότροπες μες τον αέρα, πιο
Εμπνευσμένες τώρα που η Ιφιγένεια αναλήφθη’
Και ο πολέμαρχος ησύχασε πηγαίνοντας στην κερδοφόρα άποψή του
Φρικτός.
Παπαρούνες λικνίζονται σε μια σβιλάδα ίσως μύθου.
Ευώνυμα χλιμίντρισε η θάλασσα.
Σύγχρονα μάτια θα κοιτάξουν την θυσία σ’ άλλη ανάγνωση.
Δυσκολεύουν οι μνήμες, οι ιστορίες αποφασίζουν πάντα αλλιώς.
Κώδικας των ρημάτων που συνειδητοποιούν τον αόριστο Χρόνο…
Τακτικό θέατρο της Κυριακής·
Σκηνές πάνω στον βίο, ο βίος ένα σπαρματσέτο αναμμένο
Που λιγοψυχά να αφήσει μια υποψία ζωής ταλαιπωρημένης·
Αφήσαμε κατά μέρος τις δικαιολογίες·
Δεν έχουν σημασία οι αγχόνες, σημασία έχουν οι λαιμοί που θα κρεμαστούν αφήνοντας
Την σιωπή εκεί που πρώτα λαλούσαν οι ιδέες·
Ανάγνωση στο φως, ο χρόνος συνδικαλίζεται με την μελαγχολία·
Τρύπιο το λεξιλόγιο και μπάζει- σαν ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό που αφήνει το κορμί εκτεθειμένο
Στον πόθο, στην αφή, στο ρήμα των ανέμων, στην γαλανή επικράτεια..
Ποιητικός ορίζοντας…
Αφού τα άστρα μίλησαν κι ό,τι δεν είπαν αποτυπώθηκε ‘πα στην φαρδιά πεδιάδα.
Το φαρμάκι των δέντρων εισχώρησε μες τον κόλπο της γης, κι έγινε
Μια αμυδρή υποψία στεναχώριας που πάει, τελειώνει
Όπως την εξορκίζουν πουλιά και την σαβανώνει ο μέγιστος ήλιος
Αναρτημένος πάνω στα ψηλά πατάρια τ’ ουρανού.
Είπα συνομωσίες που αποτύχανε, είπα το άθαφτο πτώμα του μίσους
Που η εικόνα του χαλνά το γλαφυρό τοπίο της μυσταγωγίας μου.
Διάβασα κάτω από τον ίσκιο της συκιάς που στρίμωξε το ντροπαλό της δικαίωμα
Μέσα στον επηρμένο αέρα. Είπα
Τσεκουράκι του νου που πελεκάει τον κορμό της αμφιβολίας κι ενεό με αφήνει να σκέφτομαι
Βράδια που θα ‘ρθουν μες τον άξεστο χρόνο, να μένω άγρυπνος με την μελαγχολία μου
Οπαδός ενός άγουρου σύννεφου, ενός νυσταγμένου
Ποιητικού μου ορίζοντα..
Ασκητισμός…
Τι θα μπορούσα να φοράω ρούχα
για να με κάνουν άτρωτο οι μέρες;
Το ίζημα των δευτερολέπτων που μένει στον πάτο της κούπας
Και το πικρό ποτό της θλίψης,
Σαββάτου γενομένου να μου γίνεται η φωνή
Τρύπιο νόμισμα δεκάρας πειρασμός
Στον καιρό ουτοπία.
Σφυγμομετρώ ατασθαλίες που χωρέσανε όλες στον βίο μου-
Ο βίος μου
έγινε ενός μοναστηριακού καλόγερου που άφησε
να τον μπερδέψουν τα εγκόσμια.. Βάλω εναντίον της έσω μου αγωνίας-
Αφήνω αυτά που έπιασα και όλα μου είναι γνώριμα ξένα..
* Ο Στρατής Παρέλης γεννήθηκε,ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μερικά από τα έργα του: Έχει εκδώσει ως σήμερα τις ποιητικές συλλογές: ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΘΕΩΝ (2007) Ιδιωτική έκδοση ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ (2007) Ιδιωτική έκδοση ΟΣΤΕΟΘΛΑΣΤΗΣ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΒΟΥΕΡΟΣ ΜΑΧΑΛΑΣ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΑΚΕΡΑΙΟΥ ΜΥΘΟΥ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΑΝΕΥ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑ ΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΧΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΔΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ (2008) Ιδιωτική έκδοση ΣΦΡΑΓΙΔΟΛΙΘΟΣ (2009) Ιδιωτική έκδοση ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ (2009) Ιδιωτική έκδοση ΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ (2009) Ιδιωτική έκδοση ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ (2009) Ιδιωτική έκδοση ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ (2009) Ιδιωτική έκδοση ΥΛΙΚΕΣ ΣΥΜΠΟΝΙΕΣ , ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β, ΠΟΙΗΜΑΤΑ Γ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ Δ, ΠΕΡΙ ΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ Ε, ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤ , ΠΟΙΗΜΑΤΑ Ζ, ΟΙΚΑΔΕ.
http://fractalart.gr/10-poiimata/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου