Λίγα καψαλισμένα σκοίνα στη μασχάλη του καλοκαιριού,
Λίγες ασφακιές, το θυμάρι, η φτέρη.
Διψάσαμε πολύ.
Πολύ πεινάσαμε.
Πολύ πονέσαμε.
Δεν το πιστεύαμε ποτέ
Να’ναι τόσο σκληροί οι άνθρωποι.
Δεν το πιστεύαμε ποτέ
Να’χει τόση αντοχή η καρδιά μας.
Μ’ ένα κομμάτι θάνατο στην τσέπη μας- αξούριστοι.
Που ‘ναι ένα στάχυ να λυγάει στον ουρανό το γόνατό του;
Βραδιάζει αργά. Η σκιά δεν κρύβει την σκληρότητα της πέτρας.
Το παγούρι του νεκρού χωμένο στην άμμο.
Το φεγγάρι αραγμένο σ’ έναν άλλο γιαλό
Να το κυλάει η γαλήνη με το μικρό της δάχτυλο-
Σε ποιο γιαλό; Ποια γαλήνη;
Διψάσαμε πολύ,
Δουλεύοντας ολημερίς την πέτρα.
Κάτου απ’ τη δίψα μας
Είναι οι ρίζες του κόσμου.
Πέτρινος χρόνος
Εκδόσεις Κέδρος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου