Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Τό σπίτι τῶν παιδιῶν


...
Ἔτσι βρέθηκα ἐδῶ σέ τοῦτο τόν τόπο.
Ἔτσι βρέθηκα ἀνάμεσα σ’ αὐτά τά παιδιά
πού κάθησαν πάνω στά γόνατά μου ὅπως πάνω
σέ δυό βράχους ἀπ’ τήν πατρίδα τους, πού δέν εἶχαν.
Μέ τίμησαν καταθέτοντας στήν ψυχή μου τή λύπη τους
κ’ ἐγώ τούς μοίρασα ἕνα χαμόγελο
κομμένο ἀπ’ τό δέντρο τῆς ὑπομονῆς, πού εἶχα μέσα μου.
Μοῦ πρόσφεραν τήν καρέκλα τους καί μοὔκαναν ἡσυχία
νά καθήσω καί νά σκεφτῶ ἄν ἔχω ἄλλο μέλλον,
ἄν χρειαζόμουν ἀκόμη πάνω στή γῆ
κι ἄν δικαιοῦμαι ὅταν χτυπῶ
νά μοῦ ἀνοίγουν μιά πόρτα.
Τοῦ πόνου τό πρόσωπο εἶναι ἕνα πρόσωπο
κοινό στόν πλανήτη μας· δέν ἔχει ἔθνος.
Ὁ Κώστας, ὁ Νίκος, ὁ Σπύρος, ἡ Εἰρήνη
πού ἡ πρόωρη σκέψη τῆς ἀνακάτευε τήν ψυχή
ὅπως ὁ ἄνεμος τό χορτάρι,
τά χεράκια τῆς Εὐπραξίας πού συμβολίζαν τήν ἔρημο
κ’ ἡ εὐαισθησία της ἔμοιαζε μέ λιωμένο κερί,
ἦταν ὅλα μαζί ἕνα «Κύριε ἐλέησον» στήν ἀτέρμονη
λιτανεία τῆς γῆς. Πηγαινόρχονταν γύρω μου
σάν μικροί σκαραβαῖοι· σκαλῶναν στό στῆθος μου
κι ἀπό κεῖ, σάν φωτάκια κινούμενα, τά ματάκια τους
φέγγαν αὐτόν τόν πολύπαθο βράχο
τῶν κυμάτων καί τῆς ὀδύνης – τό τρύπες γεμάτο,
σκαμμένο μου μέτωπο.
Ἀνεβαίναν δυό - δυό
καί μοὔστρωναν τό κρεβάτι μου
κι ὅταν φεύγαν, σάν νἄφηναν ἐκεῖ τά χεράκια τους, ἔνιωθα
ν’ ἀναπνέει τό μαξιλάρι μου· ζεστό σάν ψυχή
μέ δίπλωνε τό σεντόνι μου. Κι ἀκόμη, σά ν’ ἄφηναν
κοντά μου τ’ αὐτάκια τους, θαρροῦσα πώς ἄκουγαν
τήν καρδιά μου, που ξόφλαγε δίχως σκοπό,
δίχως ἔργο, τό χρόνο μου.
...
[Από το "ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΙΔΟΥΠΟΛΗ ΠΕΣΤΑΛΟΤΣΙ" - ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ τομ. 2ος]
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος στις 9 Οκτωβρίου 1967 εγκαταλείπει την Ελλάδα και φιλοξενείται στο ελληνικό σπίτι, στη Διεθνή Παιδούπολη Πεσταλότσι στο Τρόγγεν της Ελβετίας, όπου έζησε τα τρία πρώτα της αυτοεξορίας του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: