Ιδίως όταν του Οκτώβρη ο άνεμος
Με ξυλιασμένα δάχτυλα μού τιμωρεί στην κεφαλή την κόμη,
Εγώ, απ’ τις δαγκάνες πιασμένος του ήλιου και περπατώντας καμένος,
Ίσκιους ρίχνω καβουριού στων χωραφιών τη ράχη,
Στο γιαλό από δίπλα, κι ενώ στριγκλιές ακούω των πουλιών·
Κι ακούγοντας του κόρακα το βήχα στα χειμωνιάτικα κλαριά,
Η ταλαίπωρη καρδιά μου, που ριγεί όταν μιλάει,
Των συλλαβών το αίμα χύνει πάντοτε, άμα στύβει λέξεις.
Έγκλειστος, επίσης, σ’ έναν πύργο λέξεων διακρίνω
Στον ορίζοντα να περπατούν σα δέντρα
Τα λεκτικά των γυναικών τα σχήματα, και οι σειρές
Των μικρών παιδιών στο πάρκο με χειρονομίες άστρων.
Κάποιοι μ’ αφήνουν να σε φτιάξω με φωνήεσσες οξιές·
Κάποιοι άλλοι με φωνές βελανιδένιες· κι από τις ρίζες
Πολλών άλλων βγαίνει μια κομητεία αγκαθερή και σού υπαγορεύει νότες,
Όσο κάποιοι άλλοι μ’ αφήνουν να σε φτιάξω με λόγια υδάτινα.
Το εκκρεμές πίσω από ’να βάζο με φτέρες
Μου λέει της ώρας τη λέξη, των δε νεύρων το νόημα
Πετάει προς τον αχτιδοφόρο δίσκο, το πρωί για ν’ αναγγείλει
Λέγοντας τους ανέμους του καιρού στης ανεμοδούρας τον κόκορα.
Κάποιοι μ’ αφήνουν να σε φτιάξω μέσ’ απ’ των λειμώνων τα σκόρπια σημεία·
Η σημαίνουσα χλόη, που μου διηγείται ό,τι ξέρω και δεν ξέρω,
Διασχίζοντας το μάτι μου ξεκόβει απ’ το σκουλήκι.
Και κάποιοι μ’ αφήνουν να σου πω του κορακιού τις αμαρτίες.
Ιδίως όταν του Οκτώβρη ο άνεμος
(Κάποιοι μ’ αφήνουν να σε φτιάξω με συλλαβές φθινοπωριάτικες,
Ο αραχνόγλωσσος και ηχερός της Ουαλίας λόφος)
Με γροθιές σα γογγύλια τιμωρεί τα χωράφια,
Κάποιοι μ’ αφήνουν από σένα να φτιάξω τις άκαρδες λέξεις.
Η καρδιά μου, στυμμένη, στεγνή, και πάνω στο φευγιό συλλαβίζοντας
Του χημικού αίματος, έχει ήδη ειδοποιηθεί για την επερχόμενη μανία.
Στο γιαλό κάτω γι’ άκου, τα σκοτεινά γι’ άκου των πουλιών τα φωνήεντα.
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου