Όταν οι Άγγελοι ελαφρά πετούν

(φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2016)




Όταν οι Άγγελοι ελαφρά πετούν


Όταν οι άγγελοι αλαφροπετούν,


η γη σείεται αγαλλιάζοντας.


Οι εποχές, στέλνουν μηνύματα μυστηριώδη.


Θάλασσες κι ωκεανοί ακατάπαυστα κυλούν,


ανανεώνοντας τα ρεύματα


στης ζωής την συνέχεια.


Σαστισμένο το τελειότερο του Θεού επίτευγμα.


Συμπεριφορά ακατανόητη. Προέχει η ατομική


ικανοποίηση. Η φθορά απαξιώνεται. Αγνοείται.




Της φωτιάς τα χρώματα, Σαλωμική πρόκληση.


Ανταγωνίζονται ηφαιστειακές εκρήξεις.


Η κατάρα,


-α! ποιος την στέλνει;


Η βροχή η ασταμάτητη; Άραγε να διαλύεται


στην εμφάνιση του ουράνιο τόξου;


Κι οι σκέψεις, οι ασυγκράτητες, οι ανεξάντλητες;


Τα αισθήματα που συγχέονται με τα


συναισθήματα;


Τί φταίει;




Τί να συναντούν οι Άγγελοι, στην σιωπηλή τους κάθοδο;


Τί ξεχωρίζουν από τις μύριες φωνές;


Τί αποκρυπτογραφούν από τις ανάσες, τα τραγούδια, ή τις


κραυγές της Φύσης;


Πώς ερμηνεύουν την ανέκφραστη γλώσσα


των κυρτωμένων ηλικιωμένων;


Πώς αντέχουν το πικρό κλάμα


των παιδιών με τα γυάλινα μάτια;


Ακούν, οι αθώρητοι


Άγγελοι;


Βλέπουν; Ή τα θολωμένα τους αγγελικά μάτια


απλώς


κοιτάζουν;