Οι χειμωνιάτικες νύχτες

Τις χειμωνιάτικες νύχτες
απ' τις ψηλές καμινάδες,
βγαίνει ο καπνός των ψυχών, 
περίεργα σχήματα βγαίνουν,
πάνω στα σύννεφα στέκουν
σε γέφυρες στεναγμών.

Με όσο πρέπει κουράγιο,
τάματα τάζουν στον άγιο,
κεχριμπαρένιες ευχές,
χτυπάνε την πόρτα του χρόνου,
με το περίσσευμα πόνου
από παλιές εποχές.

Τις χειμωνιάτικες νύχτες
τρέλα πως πιάνει τους δείχτες
και τα ρολόγια ριγούν,
με τέμπο η φωνή κουβεντιάζει,
με την καρδιά που σπαράζει,
δεν πρόκειται να τα βρουν.

Εξ επαφής μπαίνει η σφαίρα,
σχίζει στα δυο τον αέρα
και την πληγή μου μαζί,
η πόλη ένα άσυλο όλη,
μια ανελέητη σχόλη,
άφωνη ψύχρα η ζωή.

Μ' όσο μου μένει κουράγιο,
τον ξεκρεμάω τον άγιο,
δεν ξανακάνω ευχή,
σφραγίζω την πόρτα του χρόνου,
κρύβω το όπλο του φόνου,
μέσ' του μυαλού τη ρωγμή.

Συλλογή, Τα απομεινάρια εκκολάπτονται αχνά
Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 20-12-2011

Photo, Ζωγραφική σε βότσαλο της θάλασσας
με ακρυλικά χρώματα, έργο της Zoe Rizos