Πλατύ γαλάζιο, ω, νά ’μαι!... Από σπηλιές θανάτου φθάνω
κι ακούω κύματα να σπουν στην ηχερή τη σκάλα,
και ξαναβλέπω τις πεντήρεις την αυγή: μεγάλα
χρυσά κουπιά κροτούν στους ίσκιους των νερών επάνω.
Μοναχικά τα χέρια μου τους άνακτες καλούνε
που εθώπευα τα γένια τους με τ’ άλατα του θάμβους·
θρηνούσα εγώ, κι εκείνοι ψέλναν ζοφερούς θριάμβους
στους αιγιαλούς που οι πρύμνες τους φευγάτες χαιρετούνε.
Τις σάλπιγγες ακούω, τις στρατιωτικές βυκάνες
βαθιά να πίνουν τον ρυθμό, των ήχων τις πλεκτάνες·
των ερπετών το τέμπο, ω, πώς τον σάλαγο κρατάει!
Οι δε θεοί στην πλώρη την ηρωική επηρμένοι,
με το μειδίαμα το αρχαίο που ο αφρός βαράει
την αγκαλιά τους μου προτείνουνε τη λαξεμένη!
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/search?updated-max=2017-12-16T20:40:00%2B02:00&max-results=15&start=31&by-date=false
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου