Η νύχτα ήταν πια παλιά
Όπως η φωτιά μισάνοιξε.
Το ίδιο και το σπίτι μου.
Δεν σκοτώνουμε ποτέ το ρόδο
Στους πολέμους τ’ ουρανού.
Εξορίζουμε απλώς μια λύρα.
Ο επίμονός μου πόνος
Για κάποιο σύννεφο από χιόνι
Κερδίζει μία λίμνη αίμα.
Αρέσει στη σκληρότητα η ζωή.
Ω πηγή που όλο ψεύδεσαι
Στα δίδυμά μας πεπρωμένα,
Του λύκου θα σκιτσάρω του στοχαστικού
Τούτο το μοναδικό πορτρέτο!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου