Λ.Α΄
Μας έμαθαν να κλαίμε ήρεμα.
Μπροστά σε κυπαρίσσια και κάτω από άμβωνες
στους διαδρόμους πολιτικών γραφείων
σε αίθουσες δικαστηρίων και πλατείες θεάτρων.
Με τα χέρια σταυρωμένα, όρθιοι
μα μέσα μας γονατιστοί ή έρποντας
με τους αγκώνες ν’ ανασηκώνουν λίγο το κορμί
πάνω από την λάσπη των ηττημένων
ψιθυρίζοντας ακολουθίες κι εμβατήρια πένθιμα
χλωμοί και κουρασμένοι.
Όχι. Το κλάμα θέλει σήμαντρα αναστάσιμα
σάλπιγγες κι αναμμένους πυρσούς στις κορφές
και στα φτερά της σφίγγας και του αετού.
Είναι βοή πριν τον μεγάλο σεισμό
ξέσπασμα της άνοιξης που δεν είναι ποτέ μάταιο
στα ηφαίστεια της θάλασσας και της καρδιάς.
Θέλει Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη
είναι το σπίθισμα σ’ όλες τις γωνιές του νου
πριν η συνήθεια σαρώσει την σκέψη
κι ανάγκη μέχρι να γίνει γιορτή
του Έρωτα και του Θανάτου.
***
Λ.Β΄
Δεν νικηθήκαμε ακόμη.
Οι φωνές μας χτυπούν, οι πέτρες αντέχουν.
Μπροστά στις πορείες χίλια βουνά
μεστωμένα αμπέλια στους κάμπους, μέσα σε βάτους καιόμενους
πράσινο σπαθωτό στάχυ, μάραθο και χαμομήλι.
Κι ύστερα η θάλασσα που καλπάζει μ’ αμέτρητα αφρισμένα άλογα
κύματα ριγμένα στις πυρκαγιές των πόλεων.
Ο ουρανός μας καθαρός, Κυριακάτικος κι όλα τα ποτάμια
των αθώων χάρτινα δάκρυα στις φλέβες μας.
Οι καρδιές μας ακόμα γελούν.
Ακόμα διψάνε κι ελπίζουν
όπως τότε που περιμέναμε τ’ αγιοπούλια
στ’ Ανάφη και στο Τρίκερι
ριζωμένοι στους βράχους.
Όλα τα μνήματα της μνήμης, ανοίγουν ακόμα μέσα μας.
Μόνον ο ήλιος μας πρόδωσε Γεράγγελε
αυτός, ο πιο πιστός μας σύντροφος.
*Από τη συλλογή “Αναμνήσεις από τη χώρα των ηττημένων”, Damnatio Memoriae – Λόγος Πρώτος
https://tokoskino.me/2018/05/11/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου