ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Απ’ έξω τίποτα το ιδιαίτερο,
όπως όλοι μας.
Δυό κάτω άκρα δυό άνω.
Είκοσι δάχτυλα που εξημέρωναν τον ύπνο.
Ο δείχτης ο μέσος ο αντίχειρας
στερεά γωνία
σαν έσμιγε η ψυχή με ίσκιους.
Κρανίο έγχορδο όπως όλοι μας.
Τα ζυγωματικά σε ασταθή ισορροπία
δείγμα ευαίσθητου μουσικολόγου.
Βάδιση κανονική.
Επάγγελμα δικτυωμένος μεταρσιωτής
νομικών προσώπων.
Φρονήματα ελαφρώς σπογγώδη ποδοσφαιρικά
σου λέω τέλειος·
καθόλα σύμφωνος με τις προδιαγραφές
του τεταρτογενούς, της αποστολικής μας
διακονίας, δικός μας άνθρωπος...

Μόνο που – ώρα φεγγαράδας – βρε παιδί μου
εκείνη η διαφάνεια στο δέρμα του
φέγγιζε όλος από μέσα του αλλιώτικος
με τη χοάνη προς τα πάνω παραβολικός
το κεφάλι κάτω
στον δ ι ε σ τ ώ τ α τα πόδια ανήφορο
κέντρο συμμετρίας το δωδεκαδάχτυλο
σημείο πως κάποτε ήτανε πηγάδι
το χέρι του χωμένο ως τον ώμο
στο λάρυγγα του φεγγαριού
έπαιρνε μηνύματα.


Ύστερα πόρτα πόρτα
πουλούσε σπέρμα πρωινό
και προσωπεία.




Από την ποιητική συλλογή «Διήγηση» (1974 / 1981).
Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Άγρα, Αθήνα 2010, σελ. 206-7.