ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ΡΑΨΩΔΙΑ ΕΙΚΟΣΤΗ ΤΡΙΤΗ

Το σιδερένιο φάσγανο έχει πια εκτελέσει
την οφειλόμενη της εκδικήσεως πράξη·
και τ’ άγρια βέλη και το δόρυ έχουν πετάξει
να χύσουν το αίμα του άθλιου στης γης τη μέση.

Στο πείσμα ενός θεού μα και των θαλασσών του
εγύρισε ο άναξ Οδυσσεύς στην άνασσά του –
στο πείσμα ενός θεού μ’ όλη την αρματωσιά του
σαν Άρης με κλαγγές των γκρίζων άνεμών του.

Στην κλίνη πλέον τη συζυγική τους με ήθος
ερωτικό κοιμάται αυτή άμωμη στο στήθος
του βασιλιά της, του περίτρανου άνθρωπού της

που εξόριστος νυχθημερόν ετριγυρνούσε
στον κόσμο σαν τον σκύλο και ραδιουργούσε –
μα πού ’ναι αυτός που τ’ όνομά του ήτανε Ούτις;

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.