ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Υπέροχο το μεσονύχτι.
Της ροδαριάς ακούω τους κόμπους:
τον χυμό που ανεβαίνει μέσα στο ρόδο.

Ακούω
τις καψαλισμένες ραβδώσεις του αληθινού
τίγρη: μου κόβουνε τον ύπνο.

Ακούω
το τραγούδι κάποιου
κι αβγαταίνει μες στη νύχτα
σαν νά ’ναι αμμόλοφος.

Ακούω
τη μητέρα μου
με δυο ανάσες να κοιμάται.
(Κοιμόμουν μέσα της
για πέντε χρόνια.)

Ακούω τον Ροδανό
που πέφτει και με κουβαλάει σν τυφλός
πατέρας, με αφρούς τυφλούς.

Κι έπειτα τίποτα δεν ακούω,
μόνο πέφτω, όλο πέφτω
στης Αρελάτης τα τείχη
που ’ναι γεμάτα ήλιο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.