“Τέτλαθι δή, κραδίη”

Δεν ξέρω αν θα με ξαναβρούν να γράφω
Τα μεσημέρια τού Αλωνάρη
Να σπέρνω λόγια σαν τραγούδια
Σε κόρφους κοριτσιών
Να με τραντάζει η αχτένιστη φυλλωσιά τού δάσους
Και τα τζιτζίκια με τους χάλκινους χιτώνες
Ν’ αψιμαχούν ηλεκτρισμένα
Δυο πουλιά που φτερούγισαν ψηλά
Και χρώματα στα ράμφη τους
Ένα πανί που χώνεψε στον ορίζοντα
Φωνές μαζεμένες σαν κουβάρι από ζητωκραυγές
Νεράιδες ή άλλες αισθήσεις
Σαν άνεμοι που λογοφέρνουν τα παράδοξα•
Μα προπαντός να ξέρω
Ότι θα πέσουν ωραίοι οι ώριμοι καρποί
Στα στήθη και στα δάχτυλά σου
Ότι θα σκάσει και πάλι γλυκά
Στα σωθικά σου ο γαλαξίας
Και τ’ αφρισμένα του νερά
Θα σε γυρίσουνε στο μέλλον
Με γλυτωμούς ιδανικούς στις κορυφώσεις
Μόλις λαλήσουν τού ήλιου των αλαλαγμών οι αλέκτορες
Αν στήσω αφτί στο ανείδωτο
Την αφουγκράζομαι την αυταπάτη•
Πως τάχα θα συγυρίσουν οι στίχοι τις πληγές
Που χάσκουν μέσα μου αιώνες
Και ποιος ξέρει
Τι άλλα ανέφικτα κατάντησα να νοσταλγώ
(“Θλίψη μου οικότροφη και πίκρα μου κατοικίδια”)
Εδώ στην άκρη μιας παραμυθίας
Πριν τα μισάνοιχτα τής νύχτας
Μετά τα μεσάνυχτα που ξαγρυπνώ
Σα να πηδώ μες στο κενό
Που όλο βαθαίνει στο φτωχό μυαλό μου.

https://ifigeneiasiafaka.com/
Artwork: Gerhard Richter