ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΑΡΑ ΙΠΤΑΜΕΝΟ

Περνώ βουνοκορφές ξυστά

                                 γκρεμούς που γίναν οικειότητα

λάθη παλιά που τσούξανε

                                 και δε σκαμπάζει πια

καμία χελιδόνα ο ύπνος μου

                                 Ξυπνώ βαρύς κι αποσυνάγωγος

οι άνεμοι με παίρνουν στο ψιλό

                                  πως ξέρουν και οι δεκάξι το κορμάκι σου; 

Δεν είσαι μία Ελένη εσύ

                                   είσαι πολλές Ελένες συναπτές

δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό

                                   θα' πρεπε να'χω

τύχη πολλή

                                  πενήντα τόσα μάτια

χέρια μονίμως ξάγρυπνα

                                  θά'πρεπε να 'χω κάνει 

χρόνια θητεία σε αερόστατο

                                   ραμμένο από - ποιος ξέρει πόσα -

άδεια πουκάμισα