Αφού συμπληρώθηκε ήδη ο αριθμός των βημάτων
που σού ’χανε δοθεί να περπατήσεις στη γη,
λέω ότι έχεις πεθάνει. Όπως κι εγώ έχω πεθάνει.
Εγώ, που θυμάμαι με κάθε ακρίβεια τη νύχτα
κι εκείνον τον ανέγνωρο αποχαιρετισμό μας ,
αναρωτιέμαι σήμερα: Τι έγινε μ’ εκείνα τα δύο αγόρια
που γύρω στα χίλια εννιακόσια είκοσι τόσο
ζητούσανε με πίστη άδολη πλατωνική να βρούνε κάτι
στα μεγάλα πεζοδρόμια της νύχτας
του Νότου ή στην κιθάρα του Παρέδες
ή μέσα σε μύθους για γωνιές και μαχαιρώματα
ή με το χάραμα, που ποτέ κανένας δεν ακούμπησε,
ω Αδελφέ μου στα μεταλλεία του Κεβέδο
και στην αγάπη του πολύτροπου εξαμέτρου,
ω εσύ που ανακάλυψες (όλοι μας τότε ανακαλύπταμε)
τούτο το πανάρχαιο όργανο, τη μεταφορά,
ω Φραγκίσκε Λουδοβίκε, του βιβλίου μελετητή,
μακάρι λέω και παρακαλώ να μοιραστείς αυτό το μάταιο
βράδυ μαζί μου χωρίς αιτιολογίες και εξηγήσεις,
και να με συντρέξεις να σμιλέψω τους στίχους μου.
http://alonakitispoiisis.blogspot.com/
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου